ДІНИ ЭКСТРЕМИЗМ МЕН ТЕРРОРИЗМ 2001 ж.

Мұртаза Жүнісұлы БҰЛҰТАЙ
Философия ғылымдарының кандидаты, дінтанушы


ДІНИ ЭКСТРЕМИЗМ МЕН ТЕРРОРИЗМ

Ғылым және технология дамудың шырқау шегіне шыққанына және адамзат бірін-бірін оңайлықпен тани алатын мүмкіншіліктерге ие болғанына қарамастан, соңғы жылдары діни экстремизм мен терроризм тақырыптарды бұқаралық ақпарат құралдарында жиі орын алуда. Хақ дін Исламды да шарпып өтетін осы мәселенің мән-жайы хақында өзімнің ойларымды былайша түсіндіргім келеді.
Исламият адам және табиғат жаратылысымен толық санасатын, адамның тумысынан пайда болған қажеттіліктерін жауыз санамайтын, оларды дұрыс һәм қажетті деп көретін нағыз орта жол. Мәселен, үйлену, жеп-ішу, жұмыс істеу, байлық тілеу, меншік жинау, араласу, ғылым іздену, тазалық, жыныси қажеттер т.т. осылардың күллісі де жұмыр басты пенденің бәріне қажетті нәрселер. Ислам жыныстық қатынасты шектемейді, не болмаса дін жолында жүрмек болғандар үйленбесін, жанұялы болмасын демейді, қайта, үйленуді, балалы-шағалы болуды, жанұя мен қоғамды сақтауды насихаттайды. Тек, адамның жаратылысымен пайда болған әр түрлі қажеттіліктерін халал жолмен табуды, қанағаттандыруды бұйырады. Сондықтан, зинақорлық, өсімқорлық, маскүнемдік, нашақорлық сықылды жат қылықтарды лағынеттейді.
Түркілер кіріп-шыққан манихейшілдік, бұддашылдық, маздак сықылды діндерде ет жеуге, мал союға мүлдем тыйым салынғаны белгілі. Кейін қабылданған христиандықта болса монахтардың (еркек яки әйел) үйленуіне, бала қызығын көруіне тыйым салынған. Кейбір діндер дүниелікті жауыз, күнәкарлық деп санаған да дүние-мүлік жинауды жексұрын ғып көрсеткен. Пайғамбарымыз жомарт байларды мадақтап, мұсылмандарды саудамен шұғылдануға, саудада адал болуға және қайырымдылық жасауға шақырған. Исламият дүниелік байлықты харам деп санамайды. Әбу Бәкір, Осман сықылды сахабалар өз уақытында дәулетті адамдар еді. Бірақ, дүниелік жинау өмірдің, жаратылыстың басты мақсаты болмауы керек. Аллаһ Тағалаға жақындататын жолдың бәрі халал, ал Оның разылығынан алшақтататын әр нәрсе жағымсыз, харам болып саналады, міне, критериямыз осы болмақ.
Маркстік фәлсәфә жеке меншікті (мүлкият) жамандық атаулының қайнар көзі деп санаған; сондықтан, меншікті құрытсақ, қоғамдағы барлық жамандықты жоямыз деп ойлаған. Бірақ, тәжрибе мұның солай болмағанын көрсетті. Үйткені, меншік сезімі адамның жаратылысында (фитрат) бар нәрсе, меншікті жою жаратылыс заңдарына қайшы келеді. Адам болмысындағы нәпсі, меншік хұқұғы болмаса да өзінің арманына жету үшін басқа қайла-шарғыларды іздейді, табады. Бұл болса қоғамда жаман қылықтардың көбеюіне, ахлақсыздыққа, құлдыраушылыққа (коррупция) апарып соқтырады. Сондықтан, Исламияттың нағыз орта жол екені, қайталап айтқанда машрұғ (шарғи, заңды) талаптардың харам саналмағаны анық болады.
Исламиятта фұндаментализм, экстремизм, терроризм деген нәрселер жоқ. Бұл Исламияттың өзегіне сәйкес келмейді, үйткені, Ислам дегеннің өзі бейбітшілік, тыныштық деген сөз. Исламның басты мұраты адамдар арасында бейбітшіліктің болғаны. Сондықтан, экстремист, террорист деп аталған топтардан діннен басқа себептерді, мақсаттарды іздеу керек. Олардың саяси, экономикалық, әскери т.т. мақсаттары, ойлары болғанын тексеру керек. Екінші мәселе, сондай саяси-экономикалық топтар туралы айтқанда не жазғанда міндетті түрде «Исламдық террористер» деген тіркеуді қосатындардың ойы бөтен. Егер, олардың мақсаты терроризмді, экстремизмді қаралау болса, онда тек террористтерді немесе экстремистерді айыптар еді олар, Ислам сықылды бәшериет (күллі адамзат) жаралғалы бері жеткен ең жоғары өркениет дәрежесіне, ең таза имандылыққа тіл тигізбес еді олар.
Террорист ұйымның мүшесі қандай бір мұсылман елдің азаматы болса болғаны, әлгі бұлақтар дереу «мұсылман террористтер» дей салады. Ал, басқа діндегі террорист топтар туралы болғанда, олардың діні айтылмайды да басшысының ғана аты немесе шыққан жерінің аты, ең болмағанда саяси көзқарасы ғана айтылады. Мәселен, Испаниядағы «ЭТА-БАСК» тобы туралы ешқашанда «Христиан террорист Баск тобы» деп айтпайды олар. Солтүстік Ирландиядағы «ИРА» ұйымы туралы «христиан/католик террористік ұйымы ИРА» деп ешкім айтқан емес! Токйодағы метрода улы газ шашып көптеген адамдардың өлуіне себеп болған Жапониядағы бұддист «Аум Синрике» сектасы туралы «Буддист террористтер» деп ешкім айтқан емес. Сондықтан, мұның негізінде Исламды көре алмаушылық және Исламды жағымсыз етіп көрсету секілді жауыз пиғылдар болғанын айта кетуіміз керек.
Елбасымыз Н.Ә. Назарбаев 16.03.2000 күні Құрбан Айт мерекесіне байланысты жұбайымен Астана орталық мешітіне барғанында баспасөз өкілдеріне берген сұхбатында былай деді: «Исламның ішіндегі эктремистер деп айтылып жатқан сөз жөн емес. Ислам деген дүние жүзілік дін. Екі миллиардқа жақын халық мұсылман дініне бағынады. Сондықтан, әлгі бандиттер мен экстремистер әр дінде болып жататын жағдай. Ол екеуін біз ажыратып айтуымыз керек. Ал енді, Мұхаммед Пайғамбарымыздан қалған, діннен қалған мәселелер ондай емес, еш уақытта мұсылманның діні соғыспен, қолына қару-жарақ алып біреуді өлтіріп, заңсыздыққа барып, мемлекетке қарсы жүру деген мәселелер болмайды мұсылманда. Сондықтан, осындай нағыз таза мұсылманның, Құранның жолыменен халық жүретін болса, ол елге жақсылық әкеледі, әр адамның өзіне де жақсылық әкеледі деген сөз».
Нағыз экстремистік топтардың тауқыметін батыс елдері көруде. Соңғы жылдары АБД, Еуропа елдерінде саңырау құлақша қаптап кеткен христиан фундаменталист ұйымдары мен түрлі-түрлі секталар салдарынан мыңдаған адамдар аянышты халде қаза тапты. Мәселен, АБД-нің Калифорния уилаятындағы (штатт) Сан Диего қаласында «Ұлық бұлақ» деп аталған сектаның 39 мүшесі 26 наурыз 1997 күні өздерін улап өлтірген. 18 қараша 1978 күні Оңтүстік Америкадағы Гуяна мемлекетінің Джеймстаун (Jamestown) қаласында «Халықтың храмы» деген сектаның 912 мүшесі циан газымен өз-өзін өлтірген. Фырансаның Сен Пиер қаласындағы «Күн храмы» сектасының 16 мүшесі 23 желтоқсан 1995 күні өз-өздерін өртеп өлген. Осы сектаның Швейцарияның екі қаласындағы мансұбтары (мүшелері) 5 қазан 1994 күні өздерін өртеп өлді. Күн храмы сектасының Канададағы белсенділері де тыныш тұрған жоқ: шығыс аймақтағы Морин төбесі деп аталатын мекендегі 5 адам 4 қазан 1994 күні, ал, Сен Касмирдегі 5 адам болса 23 наурыз 1997 күні өздерін атып не өртеп өлтірген. Американың Тексас уилаятындағы Вако қалашығындағы «Давидиан» сектасына мүше 80 адамның 19 сәуір 1993 жылы өздерін өртеп өлтіргені әлем жұртшылығының әлі де есінде. Филипиндегі рұһбан (монах) Дату Мангайаның сектасының акциясында 19 қыркүйек 1985 күні 60 адам өзін улы газбен өлтірген /[1]/. Жуықта, Орталық Африкадағы бір мемлекетте католик шіркеуінің бірнеше мың мүшесі бірге жан қию рәсімін жасағаны есімізде. Мұның бәрі де адастырушылардың ісі, бейкүнә адамдарды жалған уағдалармен алдаушылық. Жалпы ел болып, осындай қауіпті секталардан сақ болуымыз, балаларымызға лайықты дәрежеде көңіл бөліп, кесірлі ағымдардың қыянаттығынан сақтауымыз керек.
Соңғы кездерi баспасөз беттерiнде, теледидар хабарлары мен әуе толқынындағы таралымдарда бiзге орыс тiлi арқалы енген «фундаментализм» (iргешiлдiк) сөзiн жиi кездестiрiп жүрміз. Осы мағлұматтарда фундаментализм сөзі көбінесе мұсылмандық һәм осы дiнге сенушi халықтарға тән мағыналарда ғана қолданылады! Осы даурықпа хабарлар «исламдық фундаменталисттер», «мұсылман фундаменталисттер» немесе «мұсылмандардың заңнан тыс қауiптi ұйымдары мен зиянды iс-әрекеттерi» деп жырлайды. Бұл терминдi, шын мағынасын бiлетiн адамдар да бiлмейтiн адамдарша кез келген жерде қолданып, әйтеуiр, шулата бередi. Ал, ғылыми тұрғыдан екшеп, аталмыш терминнiң сөздiк һәм энциклопедиялық мағыналары мен дiни-саяси әдебиеттерде пайда болу барысына қарағанымызда, фундаментализм деген сөздiң хақ дiн Исламмен және осы хақ дiнге сенушi имандылармен үш қайнаса сорпасы қосылмайтынын анықтаймыз.
Ең алдымен, мұсылмандарға пәле болып жабысқан осы фундаментализмнің сөздiк һәм энциклопедиялық мағыналарын түсiнiп алғанымыз жөн. Бұл сөздiң түбiрi, көне латын тiлiндегi fundare (фундаре) деген етiстiк. Фундаре – жерге төсеу деген мағынаны бiлдiредi. Осы етiстiктен fundamentum (фундаментум) зат есiмі пайда болған. Оның мағынасы – төсегiш, iрге. Кейiн келе мағынасы толығып, жер тағаны немесе iрге тасы деген түсiнiктердi беретiн болған. Жә, жоғарыдағы фундаментум, яғни осы күнгi батыс Еуропа тiлдерiндегi fundament (фундамент) пен онымен бір түбiрден өндiрiлген фундаментализм сөзiнің мағыналары тым алшақ.
Фундаментализм дегенiмiз дүниежүзiлiк әдебиеттерде бiрiншi ретi Америкада пайда болған дiни-саяси термин. Мен осы мақаламда терминологиялық һәм этимологиялық анықтамалы екi беделді деректi алдарыңызға ұсынбақшымын. Бiрiншiсi күллі әлемге әйгiлi «Oxford Advanced Learners’ Dictionary of Current English» (Бүгiнгi ағылшын тiлiн кәмiл үйренушiлердiң Оксфордтық Сөздiгi) деп аталады. Менiң қолымдағы нұсқасы Оксфорд университетiнiң баспасы тарапынан 1982 жылы он алтыншы рет басылғаны. Бұл құнды деректе фундаментализм былай деп түсiндiрiлген; «maintenance of the literal interpretation of the traditional beliefs of the Christian religion (such as the accuracy of everything in Bible)», яғни «христиан дiнiнiң дәстүрлі сенiм-нанымдарын үзiлдi-кесiлдi сақтау (мисалы, Библияда жазылған нәрселердiң барлығының мүлтiксiз хақ екенiне сену)».
Жә, Америкада екi ғасырдан берi қарай жарияланып келе жатқан беделді «Webster’s New World Dictionary of the American Language» (Американ тiлiнiң Вебстер жаңа дүние сөздiгi), 1986 жылғы басылымы. Мұнда фундаментализмнiң екi мағынасы берiлген;
· Religious beliefs based on literal interpretation of everything in the Bible and regarded as fundamental to Christian faith and morals.
· The 20th century movement among some American Protestants, based on these beliefs.
Яғни;
· Библияның мазмұнына сөзбе-сөз һәм мүлтiксiз сенуге негiзделген және христиан руханияты мен иманының негiзi болып есептелетiн дiни нанымдар.
· Осы нанымдарға негiзделiп, Америкадағы кейбiр протестанттар тарапынан 20 ғасырда басталған қозғалыс.
Жиһан ғалымдары дәрiптеген осы екi беделдi деректе мұсылмандарға жала болып жабылған фундаментализм сөзінiң хақиқи мағналары көрсетiлген. Демек, фундаментализм мұсылмандармен ешқандай қатынасы жоқ ұғым. Христиан әлемiнiң, әсiресе, солтүстiк Америка мен батыс Еуропа християндарының, өздерiндегi рухани шиеленiстiктер мен қақтығыстар үшiн тапқан атауларын, сондай нұқсандар мұсылмандарда да бар шығар-ау деп, жаңылыстықпен қолдануының салдарынан осы күнi кенедей жабысқан, сүлiктей сорған, осы мұхиттың аржағынан келген жаладан құтыла алмай жүрмiз!
Фундаментализмнiң отаны Американың Бiрiккен Мемлекеттерi (АБД «АҚШ»). 1993 жылғы президент сайлауында Америкадағы фундаменталист ұйымдардың үлкен әсер тигiзгені мәлiм. Ал, олардың 1996 жылғы сайлауларға да күштiрек қатысқаны байқалады. Алдымыздағы жылдары фундаменталисттердің Американың iшкi һәм сыртқы саясатында ықпалды орындарда болатыны шүбәсiз шындық.
Фундаментализм ХХ ғасырдың бас шенiнде АБД-нің солтүстiгінде пайда болған ағым. Ол 1950 жылдары оңтүстiк аймақтарға дейiн таралып кеткен. Бұл екi мыңнан астам шiркеу өздерiн «Фундаменталист християндармыз» деп әшкере жариялауымен жиһанға белгiлi бола бастаған діни-экстремистік ағым. Жаппай қалаландыру һәм өнеркәсiптендiруден, сонымен қатар, шаруашылық тапшылықтардан әбден жаны қиналған кедей-жарлы һәм орташа ауқатты жүз мыңдаған християндар азаттықты осы шiркеулерде iздеп, жиналған.
Фундаменталист шiркеулер жамағаттарды христиандықтың жоғарыда аталған негiздерiне бағынуға шақырып, сондай жағдайда ғана кедейлiктен, әлеуметтiк қысымдар мен оның зардаптарынан құтылатмыз деп насихаттаған. Сүйтіп, үнемі өскен фундаменталист ұйымдар 1960 жылдары саяси қозғалыстарға айналады. Америкада сол жылдары фундаменталист болу үшiн протестант мәзһәбiнiң бiр тармағы пентекостал (Pentecostal) жолына кiру керек едi. Пентекостал тармағындағы протестанттар Киелi Рұхтың хауариларға (Апостолдарға) қонғанына сенедi һәм жексенбi күнiн ерекше қасиеттеп өткiзедi. Олар Киелi Рұхпен бүгiнгi күнде де бiрлесуге болады деп сенедi және Библияның сөздерiне, ешқандай тәфсiрсiз, яғни, сөзбе-сөз иланады. Фундаменталисттер Библияның алғашқы бес кiтабына аса мұқияттықпен, сөзбе-сөз иман етудi мiндеттейдi. Мысалы, Библияда, жер планетасы алты мың жыл бұрын жаратылды деп жазылған. Фундаменталисттердiң сенiмi бойынша, осы мәлiметтi қаз қалпында қабылдап, оған мүлтiксiз сену керек. Тағы да мысал келтiретұғын болсақ; Библияда жазылуына қарағанда, ұлық Тәңiр бұл жиһанды алты күнде жаратып, шаршағандықтан жетiншi күнi дем алыпты-мыс. Мiне, сол үшiн олар жексенбi күндерi дем алады екен. Фундаменталисттердiң имандарындағы осындай кереғарлықтардың басқа да мысалдарын келтiруге болады.
Америкадағы фундаменталисттердiң тұңғыш саяси дауы 1963 жылы басталған. Сол жылы Американың Жоғарғы Соты (American Supreme Court) мектептерде дiн сабағының оқытылуына тиым салады. Фундаменталисттер Америкада жаңа бiр дiн таратылады деп, бұл қарарға қарсылық бiлдiредi. Олардың пікірінше, Америкада таратылатын жаңа дiннiң аты «дүниешiл гуманизм» (Secular Humanism) едi. Фундаменталист ұйымдар осы жаңа дiнге қарсы айқасып келедi. 1973 жылы Жоғарғы Сот 46 уилаятта (штатта) ғамалия (аборт) арқалы жүктi әйелдердiң бала алдыруына рұқсат етеді, сол себепті мемлекет пен фундаменталисттердiң айқасы одан ары өршелене түседі. Басқа да християн топтары фунадаменталист болу үшiн алдымен «дiншiл» (Religionist) болу керек деп сенгендiктен, олар бiр дiннiң дiншiлiмiз деп фундаменталисттердi осы күрестерiнде қолдауға ұйғарысады. Сондай-ақ, католик әлемiнiң Ватикандағы бас рұһбаны (Папа) өзiнiң үндеуiнде; «дүниешiл гуманизм – християндықтың ең үлкен жауы!» деп жариялайды.
Ал ендi, Америкадағы ең белгiлi фундаменталисттер жөнiнде бiр-екi ауыз сөз айтатұғын болсақ;
1993 жылғы сайлауда Джордж Бушқа «Християндардың хұқұқтары» (Сhristian Right) атындағы фундаменталистiк ұйым болысқан. Бұл ұйымды католик фундаменталисттердiң жетекшiлерiнен Патрик Ж. Буханан да қолдап, көмек беруде. Екiншi үлкен фундаменталист ұйым Джерри Фальвелдiң жетекшiлiгiндегi «Рухани көпшiлiк» (Moral Majority) қозғалысы. Үшiншi орынды, «Теледидар рұһбаны» деп атағы шыққан Пат Робертсонға қарайтын «Христиан одағы» (Christian Coalition) ұстауда. Джерри Фальвелден бөлiнген фундаменталисттер (iргешiлдер) тарапынан құрылған «Християн әрекетi желiсi» (Christian Action Network) төртiншi орынды иемденуде.
Осылардан кейiн жүз мыңға жуық мүшесi бар екi қоғамды атауға болады. Бұлар – Луи Шелдонның жетекшiлiгiндегi «Дәстүрлі бағалар одағы» (Traditional Values Coalition) және Лон Мабонның басқаруындағы «Азаматтар бiрлiгi» (Citizen Alliance). Сонымен қатар ғамалия арқалы бала алдыруға қарсы күресушi «Құтқару әрекетi» (Operation Rescue) атындағы ұйым да жоғарыда аталған iргешiл қозғалыстарға болысуда. Олар, тіпті, ғамалияларды жасайтын дәрiгерлердi өлтiрiп, ғамалиятханаларды (операционное) жарылғыш заттармен атқылауға дейiн барған.
Бұларға қосымша ретiнде, жиһанға аты әйгiлi Американың «Time» (Тайм) апталығының 8 Мамыр 1995 күнгi санында үлкен мақалаға тақырып болған, фундаменталистiк көзқарастағы азаматтар тарапынан негiзi қаланған «Отансүйерлердiң жасақтары» атындағы белсендiлердiң заңнан тыс жасақтарын айтуға болады. Осы күнде, Американың Бiрiккен Мемлекеттерiне ең үлкен қауiп төндiрiп отырған осы iргешiл, асырашыл топтар. Атақты басылым үлкен мақаланы «Мемлекеттiң жаулары» (Enemies of State) деп атапты! Осы аса қауiптi ұйымдар қалың бұқараны қыру қимылдарына дейiн барған. Мысалы, 1995 жылы Оклохама қаласындағы бала бақшаны бомбалап, жүздеген бейкүнә сәбилер мен азаматтардың қырылуына себеп болған осы жасақтанған топтар (Алайда, қылмыскерлер ұсталғанға дейін батыс баспасөзі тек мұсылмандарды айыптаумен шұғылданған). Тайм басылымы, осы заңнан тыс қарулы топтардың негiзгi құрамын христиан фундаменталисттер, салықты сөгушiлер және Американың негiзгi заңын қорғаушылар құрайды деп тағриф қылады.
1993 жылдың 19 сәуiр күнi Одақтық Тергеу Кеңсесi (ФБР) Тексас уилаятындағы Вако қалашығындағы «Давидиан» фундаменталтисттерiнiң диқаншылық базасына шабуыл жасағанда 80 iргешiл ұсталатындарын аңғарып өздерін өртеп өлтірген. Мемлекеттiң бұл жойқын шабуылынан кейiн iргешiл топтарды жақтаушылардың саны күрт көбейеді. Осы топтардың аймақтардағы бастықтарының көбiнесе христиандық рұһбан қызметiндегi және ақ нәсiлдiң үстемдiгiн орнатқысы келетiн фундаменталисттер екенiн көремiз.
Мысалы, «Тайм» басылымының баяндауына қарағанда, «Християнның белгiсi» (Christian Identity) атындағы топтың өкiлдерi, солтүстiк Еуропалықтар Көне Өсиетте (Библия) аталған таңдаулы пенделер, ал, йаһұдилер (жөһиттер) – шайтанның ұрпақтары деп сенедi. Мишиган аймағындағы қарулы топтардың жетекшiсi Норман Олсон, баптист сектасының рұһбаны һәм қару-жарақ сататын дүкендер торабының иесi. Оның тобында он екi мың қарулы адам бар және олар БҰҰ, АБД-ін социалистiк елге айландырғысы келедi деп сенедi. Тағы да осы аймақта фундаментализмдi таратушы Марк Корнки «Дүниежүзiлiк христиан радиосы» (Worldwide Christian Radio) арқалы хабарлар таратуда.
1990 жылы Ирақ көршiсi Кувейтті жаулап алған соң, Американың Төрағасы Джордж Буш 11 қыркүйек 1990 күнгi арнауында «Бiрiккен Ұлттар Ұйымының жетекшiлiгiнде жаңа жиһан низамын орнату керек» деген еді. Фундаменталист бағыттағы қарулы топтар бұл жүйені Американың билiгiн қолынан тартып алғысы келетiн сионистiк жоспар дейді. Мисалы, Солтүстiк Каролайна аймағындағы «Конституцияға сәйкес мемлекеттiң қайтадан қалпына келтiрiлуiн жақтайтын азаматтар» (Citizens for Reinstatement of Constitutional Government) атындағы топтың негiзгi ұраны; «Қасиеттi Библияны және Атазаңды Американың негiзгi заңына айналдырамыз!» деп мәлiмдейдi Тайм апталығы.
Америкадағы экстремист ағымдар туралы толық бiр кiтап жазуға да болар едi! Бiрақ бұл мақаланың мақсаты осы деректi мысалдар арқалы экстремизмнің шын мәнiнде не екенiн, қайдан шыққанын анықтаумен шектеледі. Аталмыш фундаменталист ұйымдар Америкада ғана емес, сонымен қатар, Канадада мен Еуропа елдерiнде де ұйымдасқан түрде өсiп, өрбуде. Таяу уақыттарда осындай асырашыл топтардың кесiрлi қылықтарына куә болуымыз әбден мүмкiн.
Қорыта айтқанда, фундаментализм АБД-де және христиандықтан пайда болған. Мың төрт жүз жыл бойы жиһанды ғылымға, әдiлеттiлiкке, тазалыққа, имандылыққа, абзалдылыққа, өркениетке, адамшылыққа бөлеген хақ дiн Исламға және оған иман етушi мұминдерге фундаменталист деген жаланы жабудың жалғыз ғана мақсаты – ең жылдам һәм өздiгiнен өсiп, таралып келе жатқан хақ дiн Исламның алдын тосу, оған жүректерi жiбiп келе жатқан пенделердi айнытудан.
Ислам деген сөздiң өзi араб тiлiндегi «силм» - бейбiтшiлiк, тыныштық, берілу деген сөзден, жә, мұсылман деген мағнаны бiлдiретұғын «мұслим» сөзі – бейбiтшiлiкке берiлген, тәсiлiм болған һәм оны сақтаушы деген мағынадан шыққан. Демек, фундаменталист секiлдi дөрекi де кертартпа сөздер мұсылмандыққа әсте жараспайтынын, әлбетте, оңайлықпен аңдауға болады. Мұсылмандар амандасқанда-ақ «Әс-саламұ алайкұм!» яғни «Саған бейбiтшiлiк болғай!» деп, біріне-бірі татулық, тыныштық тілейді ғой. Ал, хақ дiн Исламның пайғамбары Әз Мұхаммед Ғалайһиссалам бір хадисінде «хайрұн нас, ман йанфағұн нас!», яғни «адамзаттың ең жақсысы, ең хайырлысы, адамзатқа ең пайдалысы!» деген. Пайғамбарымыз тағы да бiр сөзiнде «әс-салату ғимад-ұд-дин», яғни «дұға дiннiң дiңгегi, негiзi!» деген. Ислам ұғымындағы бейбiтшiлiк Аллаһ Тағаланың ризалығына ие болумен, яғни, жақсы ғамалдар iстеумен ғана пайда болады. Он төрт ғасырлық тарихында ғылымның, мәдениеттiң, әдебиеттiң ең озық және пайдалы үлгiлерiн мұралатқан хақ дiн Исламға және мұсылмандар хақында батыс өлшемдерiндегi атаулардың мағналары мен шығу тегіне мән берiлместен қолданылуы, бұл ғажайып байлық пен пәктікті жете түсiнбегендiктiң салдарынан дер едiм!
Ислам және түбірлес сөздер Құран Кәрімде мынандай мағнада қолданылған; құтылу, сәлеметте болу (68-сүре/43-аят), таза жүректі болу (26/89 және 37/84), бейбітшілік, амандық, азаттық (2/208, 8/61, 47/35), бейбіт бітім, тыныштық, татуластық (4/90-91, 16/28-87), жамандықтан, жауыздықтан ада болу, сәлемдесу (6/54, 7/46, 10/10, 11/69, 13/24 т.т.), берілу, тәсілім болу (19/33, 20/47, 8/43), құтылған, ыхыласты (2/71, 4/92, 4/125, 6/14 т.т.) /[2]/. Бір жолы, Мәдинедегі Хазраж руынан бір топ адам Расұлұллаһқа келіп, Ислам туралы сұрайды. Әбден ұғынып болған соң мұсылмандықты қабылдаған олар былай деген: «Біз өшпенділік пен күншілдік билеп алған бір қоғамның мүшелеріміз. Сенің дініңнің арқасында Аллаһ Тағала екі ру арасындағы өшпенділікті жояды деп үміт етеміз. Елімізге барып, үгіттеріңді түсіндіреміз. Аллаһ оларды сенің маңайыңда жинасын деп тілейміз!» /[3]/. Иә, Исламға дейін үнемі теке-тіресте, шайқаста болған Мәдинедегі Әус және Хазраж рулары мұсылмандықтан кейін татуласып, бауырласып кетеді.
Әлем тарихын парақтағанымызда мұсылмандардың әр дәйім бейбітшілік жағында болғанын көреміз. Үстіміздегі ғасырда болған уақиғалар осыны растайды. Сондықтан, әлемдік бейбітшіліктің басты кепілі мұсылман үмметі десек қателеспесбіз.
Пайғамбарымыз Мәдинеге келген соң (622ж.) қаланың саяси тұрақтылығы мен мұсылмандардың амандығын қамсыз ету мақсатымен іске кіріседі. Үйткені, Мәдине тұрғындары Мекке сықылды біркелкі араб факторларынан емес, сонымен қатар йаһұдилер мен басқа жамағаттарды да қамтушы еді. Бұған дейін Мәдинеде орталық билік пен қала тұрғындары ортақ ымыраға (консенсус) келген басқару жүйесі болмаған еді. Сахаба Әнес Мәлікұлының (614?-715?) үйінде мұсылмандар мен ғайри-мұслимдердің уәкілдерімен кездесулер ұйымдастырылып, барлығы келіскен ортақ жазба мәтін дайындалады. 623ж. Мәдине тұрғындарының барлығы ұйғарысқан осы келісімшарттың жазба нұсқалары бүгінге жеткен. Осы тоқтамды Мәдине Ислам Мемлекетінің «конституциясы» деп атайды ғалымдар /[4]/. Осы негізгі заңда қамтылған тақырыптар мен баптардан, және де Пайғамбарымыздан кейінгі халифалардың жаңа ашылған елдерде ұстанған жолынан мұсылман билігінің басқа мәдениеттерге кең рұқсат бергенін байқаймыз.
Исламият бөтен мәдениеттерді жатсынған емес. Қайта, оларды өзіне баулып, олардың жақсы жақтарын алуда ешқандай оқа көрмеген /[5]/. Пайғамбарымыздың түрік-соғды сауытын киюі, қытайдан әкелінген заттарды пайдалануы, түрік шатырында соғысқа шығуы, Арабыстанның төрт жағындағы Мысыр, Бизантия (395-1453), Сасани (224-651) қатарлы патшалықтарға елшілер жіберіп (630ж.) оларды хақ дінге шақыруы, тіпті император Ираклиймен хат алмасып тұруы, Оның күллі адам баласына жіберілген елші екенін растайтын айғақтар. Халифалық дәуірінде де басқа діндер қудаланған жоқ, қайта, олардың еркін жұмыс істеуіне рұқсат етілді. Мұсылмандар ғайримұслимдердің, ал олар мұсылмандардың шәкірті, ұстазы болды /[6]/. Тіпті, академик Бартольд (1869-1930) христиан ғұламалардың өз діндестерінен гөрі мұсылман шәкірттерінің көбірек болғанын жазады /[7]/. Бұл факт мұминдердің ғылымға деген талабының бәрінен де жоғары болғанын көрсетеді. Ғылымды кім іздесе және дамытса, әрине сол қызығын көрмек. Ғылымға кім көбірек үлес қосса, соның ғылымы билемек. Сондықтан, мұсылмандар ғылымның жетекшілігін қолға алған соң, эллинизмнің беделі төмендеді де мұсылман мәдениеті жоғарылады; араб тілі һәм мұсылмандардың һәм ғайри-мұслимдердің ғылым тіліне айналды. Халифа әл-Мансұр (709?-775) Бизантия патшасына хат жолдап математика туралы кітаптар жіберуін өтінген. Грек, ибрани (иврит), сұрия, парсы тілдерінен көптеген әдебиеттер арабшаға аударылды. Грекшеден тәржімелер сонау VII ғасырдың аяғы мен VIII ғасырдың бас шенінде басталды. Әбу Сұфйанның немересі, Йәзид Мағауияұлының (уаф. 683) баласы Халидтің ханзадалық дәуірінде кейбір астрономия, медицина, химия кітаптарын грекшеден арабшаға аудартқызғаны белгілі. Арабшадан да көптеген туындылардың кейінгі ғасырларда аталмыш тілдерге тәржімеленгенін байқаймыз. Ғайри-мұслимдер мұсылман билігінде алтын дәуірін бастан кешіріп жатқанда, Еуропадағы халықтардың тым примитивті өмір сүргенін байқауға болады. Академик Бартольд литовцылардың сонау XII ғасырға дейін, ал Хиндұқұштағы кафирлардың XIX ғасырға дейін жабайылар болғанын атап көрсетеді /[8]/.
Ешқандай мәдениеттің өздігінен пайда болмайтыны рас. Әлемді тамсантқан Ислам мәдениеті пайда болғанда өзінен бұрынғы Мысыр, Месопотамия, Грек, Парсы, Үнді мәдениеттерін пайдаланғаны, олардың Исламның өзегімен ұштасатын тұстарын алып, дамытқаны белгілі. Мәселен, әл-Фарабидің басқа дін мен басқа ұлттың өкілі болғанына қарамастан Стагирит Аристотелдің (м.б. 384-322) пікірлерін дамытқаны осының бір айғағы. Осы орайда айта кететін бір жәһіт; ерте дәуірдегі мұсылман зерттеушілері грек, ибрани, парсы, үнді және түркі тілдеріндегі көп мұраларды хатқа түсіру не аудару арқалы әлемдік мәдениеттің маңызды мирастарының сақталып қалуына үлкен үлес қосты. Егер мұсылман ғалымдары мен көрегенді билеушілерінің осы қызметі болмағанда, бәшәриет көп нәрседен махұрым қалар еді, бүгінгі өркениет сәуиесіне жете алмас еді.
Мұсылман ғалымдар бар ғылымын жұртшылықтың пайдалануына ұсынды. Ғылымды күнкөріс пен мәртебе алудың құралы деп көрмеді олар. Бір мисал келтірелік: Иран патшасы I Шапұр кезінде (241-272) Хұзистан аймағында Жұндишапұр деген қала орнатылады. Осы шағын қалашық Сасани билеушісі I Хұсраудың кезінде (531-579) патшалықтың екінші үлкен қаласына айналады. Мұнда атақты дәрігерлік мектебі пайда болады. Алайда, Жұндишапұрлық дәрігерлер өздерінің кәсіби сырларын тек өз топтарында ұрпақтан ұрпаққа қалдырып сақтайды да монополия мен кірістен айырылмас үшін басқа ешкімге білдірмейді һәм үйретпейді /[9]/. Аталған аймақ мұсылман билігіне қаратылғаннан соң ғана мұсылман ғалымдар олардың кейбір ғылымын ашып, пайдалана алған-ды. Алайда, Ибни Сина сықылды біртуар дәрігерлер болса жазған кітаптары тек мұсылман елдерінде ғана емес, сонау Еуропаның өзінде кем дегенде алты ғасыр бойы бас оқулық есебінде оқытылған. Со ғасырлардың ең мықты батыс елдерінде мұсылман ғалымдарымен салыстырарлық ілімдарлардың шыға алмағаны осыдан.[10] Бұл жөнінде Бартольд (1869-1930) былай дейді: «Исламның басты артықшылығы, мұсылман әлемінің сол дәуірдегі білімді халықтардың алдында болуы, әрине, материалдық һәм рухани мәдениет жағынан бірдей мәдени біріншілікті ұстауында жатады» /[11]/.
Мұсылмандардың басқа мәдениеттерге қамқорлық жасағанының енді бір белгісі олардың жер-су атауларын, кісі есімдерін өзгертпеуі. Күні бүгінге дейін мұсылман елдерінде Исламнан бұрынғы жағырапиялық атаулар сол қалпында (дыбыс үндестігінен басқа) қалғаны мұны растайды. Мисалы, Түркиядағы жер, су, қала, аудан атауларының басым көпшілігі грек тіліндегі бұрынғы атауымен қалған. Тек, түрік тілінің үндестік заңына сәйкестендірілген; Ыстамбұл, Анкара, Измир, Трабзон, Анталя, Бұрса т.т. бәрі де ежелгі атауында. Бұдан басқа Солтүстік Африкадағы Триполи (Либия), Константин (Жазайыр), Казабланка (Мағриб), Александрия (Ескендерие, Мысыр) т.т. айтуға болады. Жә, мұсылмандар тарапынан Испанияда, Портұғалияда, Балқан елдерінде салынған қалаларды санап шығуға сан жетпейді. Мисалы; Италиядағы Палермо қаласының негізін мұсылмандар қалаған.
Тарихта бірінші рет халифалықтар дәуірінде дүние жүзі мәдениеттері тығыз араласты; қиыр шығыстағы Қытай мәдениетінің жетістіктері батысқа, мұсылмандардың ғылыми-мәдени табыстары болса қытай еліне мәлім болды. Талас (751ж.) соғысынан кейін Атлант мұхитынан Қытай мұхитына дейінгі халықтардың бірін-бірі жақын тануына мұмкіншілік ашылды. Мұсылмандар 3 құрлықтағы билігінің арқасында халықтар арасында мәдени байланыстардың орнатылуына орасан зор үлес қосты. Халифалар батыстағы франк, герман, рим патшаларымен және шығыстағы қытай ханадандарымен тығыз мұғамалада болды; мәселен, қытай деректерінде халифалықтан 651-798жж. аралығында 37 рет, ал 908-1168жж. аралығында болса 49 рет елшілік келгені жазылған /[12]/.
Қорыта айтатұғын болсақ, тарихта мәдениет қатынастарының дамып, өзара бірігуі һәм кірігуі (интеграция) тек Исламнан кейін ғана мүмкін болды. Оған дейін мәдениеттер арасында өшпенділік пен пышақ сырты ғана байланыс болған болса, Исламмен бірге шығыс пен батыстың барша мәдениеттері жамырасып, үлкен жетістіктерге қол жеткізілді. Оған дейін белгілі бір мәдениетке ғана тән боп есептелген нәрселер мұсылмандардың арқасында бүкіл әлемдік мәртебеге ие болды. Мисалы, араб цифрлары деп атағы шыққан сандардың ежелгі дәуірде тек Үндістандықтарға ғана мәлім болғаны белгілі. Мұсылмандар осы цифрларды жетілдіріп қана қойған жоқ, оларды құр символдықтан шығарып, мағналы белгілерге айналдырды. Бәшериет тарихында бірінші рет нөл (сыфыр) цифрін мұсылман ғалымдар тапты уә еңбектерінде пайдаланды; мәселен, нөлді бірінші рет сан ретінде қолданған Мұхаммед Мұсаұлы әл-Хорезми (780-850) болды /[13]/. Арал теңізі маңында дүниеге келген дана бабамыз сонымен қатар 1-ден төмен қарайғы сандарды белгіледі, жүздік, мыңдық және ондықтарды жүйелеп, бөліп жазуды көрсетті. Оның бұл табыстары мүмкін тарихтағы ең маңызды ғылыми жаңалықтарға жатады. Үстіміздегі информация ғасырында, телекоммуникация дәуірінде мұсылмандар ашқан осы жаңалықтың қызығын бүкіл әлем көруде. Орыс тіліндегі цифр мен батыс тілдеріндегі cipher сөздері арабша нөл дегенді білдіретін «сыфыр» сөзінен алынған. Шындығында араб сандары рим сандарымен салыстырғанда қолданымы өте икемді һәм оңай. Әл-Хорезми ашқан бұл жаңалық Еуропаға тек X-XIIғғ. ғана мәлім болған; осы жаңалықты батысқа жеткізген Герберт есімді адамның абырой-беделінің артқаны соншалық, кейін ол Рим Папасы сайланған /[14]/. Оның есімі Папа Силвестер II болып, Еуропа тарихында қалды. Әл-Хорезмидің «Китаб әл-жәбір уә-л Мұқабала» (Алгебра мен теңдіктер кітабы) латын тіліне аударылғанда (XIIғ.) әл-жәбір сөзі алгебра деп аударылғандықтан осы сөз термин боп қалыптасты. Оның екінші бір кітабы латыншаға «Algorithmi de numero Indorum» деп аударылғандықтан, алгоритм сөзі тағы да терминге айналды.
Адам хұқұқтары жөніндегі үндеудің ХХ ғасырда ғана бекітілгенін ескерсек, он төрт ғасыр бұрын Раббымыздың Құран Кәримінде барлық адамдардың хұқұқтарын қорғау міндетін бұйырғанын көріп таң қаламыз:
«26/183: Адамдардың хұқұқтарын қыспаңдар! Жер бетінде бұзақылық шығарып, бүлік жасамаңдар!» /[15]/.
Міне, көптеген аяттар мен хадистер мұсылмандарды орта жолға, қанағаттылыққа, адамгершілікке шақыруда. Сондықтан, Аллаһ Тағаланың бұйрығын орындағысы келетін мұсылман ешқашан да экстремист, террорист т.т. бола алмайды. Ислам дініндегі автоконтроль жүйесі мұсылмандарды асыра сілтеушілікке жібермейді. Ислам дінінде дүниедегі өмір мен ахиреттің, құлшылық пен пендеуи өмірдің, дүнияуилік пен ұхрауиліктің балансы жасалған. Мұсылман сондықтан ифрат уә тәфриттен, яғни әр түрлі әсірешілдіктен аулақ болады. Қоғамдағы һәм жанұядағы орнын сақтайды, көршілерімен тату-тәтті қатынас орнатады, мемлекеттің дамуына үлес қосады. Мұсылмандар ешқашанда «құлатушы» болған емес, қайта «тұрғызушы» болған үммет. Ал, Ислам атын жамылып адамзатқа зиянды іс-әрекет жасаушылардан сақ болған жөн, олардың негізінде Исламнан басқа нәрселерді іздестірген жөн. Үйткені, Ислам діні күллі адамзатқа рахмет ретінде жіберілген дін. Басты мақсаты адам нәсілін қорғау, көркем ахлақты уағыздау, бейбітшілікті орнату. Дініміздің қадірін білейік ағайын һәм дінімізді қанаушыларға жол бермейік.

ҺӘШИЯЛАР:
/[1]/. Yeni Yüzyıl газеті, 28.03.1997 күнгі саны
/[2]/. Çanga, Mahmut., Kuran-ı Kerim Lugatı, Timaş Yayınları, Istanbul, 1994, 249-251 беттер
/[3]/. İbni Hişam, Siretü’n Nebeviyye, I-том, 267-бет
/[4]/. Büyük İslam Tarihi, Çağ Yayınları, Istanbul, 1992, 1-том, 263-бет. Көбірек мағлұматтану үшін осы мәтінді терең зерттеген профессор Мұхаммед Хамидұллаһтың мына кітаптарын оқыңыз: Muhammed Hamidullah, İslamda Devlet İdaresi, Istanbul, 1973; İslam Peygamberi, Istanbul, 1980; әл-Уәсаиқ ұс-Сиясия, Бейрұт, Лұбнан, 1969 ж.
/[5]/. «Ислам терпимо относился к местным традициям и в то же время удерживал их в приемлемых для себя рамках… все участвовали в формировании исламской культуры, сами развивались и сохранились под покровительством ислама». Қараңыз: Кривец, Е.А., Ислам в Центральной Азии, Леном, Москва, 1999, 23-бет
/[6]/. Бартольд, В.В., Культура Мусульманства, Москва, 1998, 23-бет: «Стремление каждого возвеличить свой народ и свою веру не мешало этим культурным элэментам учиться друг у друга; христианин мог иметь учеником мусульманина или язычника, и наоборот»
/[7]/. Бартольд, В.В., Культура Мусульманства, 24-бет.
/[8]/. Бартольд, В.В., Культура Мусульманства, 12-бет.
/[9]/. Бартольд, В.В., Культура Мусульманства, 22-бет.
/[10]/. Бартольд, В.В., Культура Мусульманства, 23-бет: «Даже самый передовой из восточнохристианских народов, сирийцы, не выдвинули ни одного ученого, который мог бы сравниться с Фараби, Ибн Синой и Ибн Рушдом»
/[11]/. Бартольд, В.В., Тюрки-Двенадцать лекции по истории турецких народов Средней Азии, Алматы, Жалын, 1993, 54-бет
/[12]/. Hee-Soo Lee, İslam ve Türk Kültürünün Uzak Doğuya Yayılması, Türkiye Diyanet Vakfı, Ankara, 1991, 40- беттер
/[13]/. Numeral Systems, Encyclopaedia Britannica, 15th Edition, 1994-1998
/[14]/. Numeral Systems, Encyclopaedia Britannica, 15th Edition, 1994-1998
/[15]/. Құран Кәрім, Шұғара сүресі (26), 183-аят

Мұртаза БҰЛҰТАЙ
ҚР Білім қайраткерлері одағының мүшесі

ТҮРКIЛЕРДIҢ ИСЛАМ ТАРИХЫ ЖӘНЕ
МӘДЕНИЕТIНДЕГI ЕРЕКШЕ ОРНЫ

Исламият алып елдердің, мәселен Әмәуи (661-750), Аббаси (751-1258), Селжүк (1040-1157), Осман (1299-1922) патшалықтары сықылды әлемдiк мемлекеттердің ресми дiнi болған дәуiрде, азат етiлген немесе олжаланған өңiрлердiң тұрғындарын жаппай дiнге енгiзу яки мұсылман болуға зорлау уақиғалары байқалмайды. Әуелi, ғайримұслимдерді мұсылмандандыру туралы қажеттiлiк һәм мемлекеттік саясат болмаған секілді. Бодандар мен қамқорлыққа (вассал) алынған елдерге толық еркiндiк берiлген. Ислам билiгiндегi жөһит, несториан, православ, католик, бұдда дiндерiнiң мансұбтары шат-шадыман өмiр сүрген, олар дiни-рухани өмiрiнiң ең гүлденген дәуiрiне мұсылмандардың жанашырлығының арқасында жеткен. Мисалы, сан ғасырлар бойы Османияның билiгiнде болған Грекия, Бұлғарыстан, Мажарыстан, Сербістан, Рұмыныстан, Әрмәния, Гүржістан (Грузия) сықылды мемлекеттер; Африкадағы мұсылман билеушiлердiң құзырында болған халықтар; Моғолдардың иелiгiнде болған Үндiстан халықтары өз дiнiнен аластатылған емес. Олардың өз дiнiн, тiлiн, әлiппесiн һәм ежелгi салт дәстүрiн емiн-еркiн сақтап келгенi айқын.
Мәзкүр (аталмыш) елдерде Исламияттың жайылуы ғасырларға созылған табиғи барыстардан (процесс) кейiн, яғни қабылдаушы адамдардың өз ықтиярымен болғаны байқалады. Мұсылман билеушiлердің әдiлеттiлiгiн көрiп, осы дiннiң мансұбтарының таң қаларлық сипаттарымен танысқан басқа дiн уәкiлдерi аралас-құралас мұсылман қоғамдарын қалыптастырған. 1372 ж. қайтыс болған Ибни Кәсiрдiң “әл-Бидая уән-Ниһәя” атты кiтабында айтуына қарағанда, Мұса Нұсайырұлы Солтүстiк Африка аймақтарын мұсылман билiгiне қосқаннан соң, жергiлiктi халықтар еркiнше иман келтірген /[1]/. Түркiстан өңiрiне Ислам билiгiн әкелген басшылардың аса даңқтысы, ақылгөйі һәм мұжаһиді Ғазы Құтайба Мүслiмұлы едi. Аталмыш кiтаптың 167-бетiнде Ибни Кәсiр былай дейдi: “Құтайба Мүсiлiмұлының еңбегiмен шексiз көп адам мұсылман болды, олардың дәл санын Аллаһ Тағала ғана бiледi!” /[2]/.
Әсiресе, X-ғасырда мұсылманшылықтың толқын-толқын таралғаны байқалады. Со кездегi Орта Азия тұрғындарының лек-лек болып Исламға қосылғаны тарихи әдебиеттерде баяндалады. Мәселен, 960 ж. 200 мың шатыр (үй/түтін) түркi халқы Ислам дiнiн қабылдаған. Ұзақ саны 2 миллионға жететiн осы көпшiлiктiң мұсылмандыққа кiруi бәшәриет уә түркi халықтарының тарихындағы аса iрi уақиға. 1232 ж. қайтыс болған көрнектi тарихшы Ибн әл-Әсир осы уақиғаны қысқа һәм нұсқа ғып келтiрген; “Түрiктерден екi жүз мың шатыр адам мұсылман болды!” /[3]/.
Шындығына келгенде, Әмәуи дәуiрiнде басталып, Аббаси дәуiрiнде кемеліне жеткен түрiк қуаты, түрік факторы 10 ғасырдан астам уақыт Исламияттың қызметшiсi һәм қылышы болғаны хақ /[4]/. Ислам дiнiнiң осы күнгi жағырапияларға таралуында, ғылым-бiлiм, техника, өнер салаларындағы теңдессіз туындыларда түркі халықтарының үлесi мұғаззам (аса зор). XXI-ғасырға қадам басайық деп тұрған шақта, түркiлердің Ислам үмбетiнiң құрамындағы және халықаралық аренадағы маңыздылығының тағы да өсiп келе жатқанын байқаймыз. Иә, осы түркі халықтары құрған мемлекеттер мұсылман үмбетiнiң басын қосқан, бiр билiкке ұюына атсалысқан, Қытай мұхитынан Әндүлүске, яғни Атлант мұхитына дейiнгi шетсiз-қиырсыз аумақтағы мұсылмандардың бiртұтас сипаттарға ие болуына қызмет еткен-ді.
Пайғамбарымыздың замандас түрiк қағандығы және түрiктер туралы хабардар болғаны, хатта түрiктер хақында хадистер айтқаны көптеген әдебиеттерде келтiрiледi. Жоғарыдағы тарауларда көрсетілген “Түрiктер сендерге тиiспесе, сендер де оларға тиiспеңдер!” сықылды хадистер осының айғағы болса керек /[5]/.
Ұзақ ғасырлар бойы Ислам әлемiнiң дүние жүзiлiк саясаттағы уәкiлшiлiгiн түркілер жасағаны мәлiм. Негiзiнен миладтан бұрынғы ғасырларда белгілі мөлшерде отырықшы болған, кейін көбінесе көшпелi өмiр салтын ұстанған түркі халықтарының ұлан-ғайыр аумаққа тарап, әр түрлі бөтен ұлттармен бiрге өмiр сүрiп, олардың мәдениетiнiң, дiнi мен тiлiнiң тәсiрiне ұшырағаны мәлiм. Кей жағдайларда антропологиялық кескiн де мүлдем өзгерiп кеткен /[6]/. Оғыз тобындағы батыс түркілері ежелгі бракисефальдық кескінін сақтағанымен, қарлұқ-қыпшақ тобындағы шығыс түркілері мұңғұлбейнелі (монголоид) типке қосылған. Мәдени ықпалдасудың қаншалықты дәрежеге жеткенi Орхон тастарында, түрiк қағанаты құлап бара жатқан шақтың өзiнде ел билеушi ханзадалардың, бекзаттардың, ақсүйектердің табғачтарға (қытайларға) елiктегенi, ат пен атақтарын қытайшалағаны суреттеліп, ашына мысал етiледi /[7]/.
Әсіре ұлтшы зерттеушi Зәкария Китапчының пiкiрi бойынша түрiктер арасында таралған Арилық және Сами (семит) дiндер, атап айтқанда бұддашылық, отқақұлдық, христиандық түрiктердiң мәрттiк, батырлық, жауынгерлiк сықылды ұлттық қасиеттерiн, аң-сезiмiн қоректендiрудiң орнына қаймықтырушы рөл атқарған /[8]/. Нәсілшіл автор аталған еңбегiнде Жiбек жолы керуендерi арқалы жиi жолаушылайтұғын миссионерлердiң жылмың еңбегiнiң арқасында көптеген түрiктердiң бұдда дiнiне кiргенiн айта келiп, дiн ауыстырудың жоғары дәрежелі мемлекет қайраткерлерiне дейiн жұққанын мысалға келтіреді. Шынында, атақты түрiк билеушісі Бiлге қаған бұддашылықты түрiк мемлекетiнiң ресми дiнiне айналдыру туралы ұсыныс жасаған-ды. Бiлге қаған “Қытай патша әулетiнiң ресми, мемлекеттiк дiнi бар, түрiк мемлекетiнiң де ұлттық дiнi болу керек” деп, осындай ойға келгенiн айтады. Алайда, қытай елiнде оқып, тәлiм-тәрбие алған Тонйұқұқ (644/646?-731) уәзiр, қағанға бұдда дiнiнiң түрiктердiң жауынгерлiк рұхына сәйкес келмейтұғынын, мемлекеттiк билiкке керi ықпал тигiзетұғынын айтып, әрең-зорға дегенде райынан қайтарады /[9]/.
Жоғарыда келтiрiлген дәйектерден байқалғандай, Исламға дейiн түркi халықтарында тұтастай біркелкі бір дiн болған емес. Түрiк ұлыстары, тайпалары мәдениет сатысы өскен сайын көптәңiрлi нанымдардан алыстап бірте-бірте бiр-тәңiрлi дiндерді қабылдай бастаған. Олардың Исламияттан бұрын тұрпайы қоғамдарға тән дiндерді тастап, отқақұлдық, бұддашылық, манихейшілік т.т. сықылды өз шамасынша ахлақи (этикалық) және фәлсәфалық түсiнiктерi бар нанымдарды қабылдауы табиғи құбылыс. Орталық Азияда наным-сенімдердің таралу үрдісін былайша көрсетуге болатын секілді:


Тотемизм
Анимизм
Натұризм
Ханиф Діні Зороастризм ИСЛАМ
(Ежелгі Ислам) Манихейзм
Бұддизм
Йаһұдилік
Христиандық

Мүмкiн, осы сатылардан өтудiң өзi хақ дiн Исламның теңдессіз алыптығын, шексiз ұлылығын, Бiр Аллаһ Тағалаға ғана тәсiлiм болатұғын ықыласын, шынайылығын түсiнуге зерделердi, жүректердi дайындаған шығар. Бiртәңiрлi дiндердi кезегiмен жөһиттiк, христиандық ретiнде қабылдағаннан кейiн, Ислам туын көтерген Пайғамбарымыздың VII-ғасырда хақ дiнге бүтiн адамзатты шақыруына түрiк ұлыстары да қүлшына һәм ұмтыла қосылғаны хақ! Содан бастап Исламият барша түрiктердің бiртұтас дiнiне айналды, олардың бiртұтас ұлт болып қалыптасуына ұйытқы болды, өзара қырғын соғыстарды тоқтатты, тiлдiң бiркелкiлiгiн сақтады! Түркілер Исламның жауынгерi һәм жаршысы сипатында тарихта аса маңызды орынға ие болды. Еуропалықтар үшін түрiк және мұсылман атаулары мағна жағынан тым жақын сөздерге айналды, тіпті синоним болып кетті десек жаңылмаспыз. Түркілер Африка құрлығының iшкi аймақтарында, Еуропаның орталық елдерінде, Азия құрлығының көптеген түкпiрлерiнде Исламның нұрын шашқан, Исламдық құрылымдар мен ұғымдарды апарған, орналастырған, әдiлеттiліктің белгiсiне айналған мұсылман халқы болды. Осы күннiң өзiнде Еуропаның барлық елдерінде, Америка құрлықтарында, Тынық Мұхиттағы дәулеттерде мектептер, мешiттер, қоғамдар ашып, мұсылманшылықтың қызметiн iстеп жатқан тағы солар. Түрiктер бұрынғы дiндердiң ешқайсысына осындай берiк болып, құрбандыққа жанын фида еткен емес. Шынтуайттап айтатұғын болсақ, бұрынғы дiндердiң бүгiнде аты аталғанымен заты түгiмен жоғалып кеткен. Осы тұрғыда белгiлi ағылшын ғалым Леуис (Lewis) былай дейдi ;
“Түрiктер Исламға кiргеннен соң, олар осы дiннiң арқасында жап-жаңа бiр тұлғаға ие болды және де олар өздерiнiң өткен тарихтағы қылықтарынан тез алшақтап кетті, тiптi ұмытып кеткен деуге болады” /[10]/.
Ислам түрiктердiң жүрегiне соншалықты орналасқан-кім, оны қияметке шейiн ешкiм орнынан қозғалта алмақ емес. Тарихта болған көптеген тырыспалардың нәтиже бермегенiн көкiрегi ояу ағайын өте жақсы бiледi.
Түрiктердiң Ислам тарихында жасаған еңбегi мен қызметiнiң көлемiн осы кітаптың құрамында айтып жеткiзу мүмкiн емес. Аллаһ Тағала қасиеттi Құран Кәрiмнiң Маида сүресiнiң 54-аятында мұсылман үмбетiне былай деп бұйырған;
“5/54: Ей имандылар! Сендерден кім діннен қайтса, ол білсін-кім, шүбәсiз Аллаһ Өзi сүйетін һәм олар да Оны сүйетін, мүминдерге дегенде өте кiшiбейiлдi, кәпiрлерге дегенде абыройлы уә паң бiр қауымды әкеледi! Олар Аллаһ жолында күреседі және ешкiмнiң сөгуiнен, жазғыруынан тайсалмайды. Бұл, Аллаһ тарапынан бiр абырой және мейiрiм, оны кiмге қаласа соған бередi! Аллаһ, ихсаны мол, ең көп бiлiмдi!” /[11]/.
Тарих беттерiн ашқанымызда Аллаһ Тағаланың Құранында баяндалған осы уағдасын орындағанын көремiз, ағайын. Ислам нұрымен абыройланған түркiлердiң алдында, ендеше, аса ұлық мақсаттар пайда болған-ды: Аллаһ ризалығы үшiн өмiр кешу, Оның Баянын жан-жаққа тарату, Исламның хақ туын шартарапта желбiрету! 623 жыл құдіреттілікпен, абыройлылықпен билiк жүргiзген Осман Патшалығы осының нағыз айғағы. Түркiлер өздерінің кеңбейілділік, мәрттік, жомарттық, батырлық сықылды қасиеттерiн одан ары дамытқан хақ дiннің жолында бiр сәт ойланбай жанын фида ететұғын, сондай шәһидтер қиыр шығыстан қиыр батысқа дейiнгі топырақтарда, өздерiнiң мәңгiлiк мекенiнде жатыр, оларды өлiктер деуге болмайды, үйткенi, олар шәһидтер!
Ислам дiнiнiң түркілердiң ұлттық қасиеттерiн қорғап қана қалмай, одан ары дамытқанын жоғарыда атап өттiк. Бұл шындық тек қана түркiлер үшiн емес, Исламиятты қабылдаған басқа ұлттардың барлығында бірдей. Ислам дiнiн қабылдаған түркi халықтарының ешқайсысы да араб болған жоқ. Керiсiнше, арабтар, парсылар және мұңғұлдар түрiктенiп кетті. Бұл Исламның бiр ұлтқа ғана тән дiн емес екендiгiн, күллі адамзаттың дiнi екенiн дәлелдейдi. Мұсылмандық дәуірде Жүсіп Хас Хажибтің Құтты Бiлiк” (1069-70), Қашғарлық Махмұдтың“Түрік Лұғатының Диуаны” (1072-74), Әбіл Қасым Махмұд Омарұлы әз-Замахшаридің (1075-1144) “Мұқаддимат-ұл Әдеб”, Сүлеймен Бақырғанидің (1104-1186) “Бақырғани Кітабы” (XII ғ.), Ахмед Йүгнекидің “Һибат-ұл Хақайық” (XII-XIII ғ.), “Қорқыт Ата Кітабы” /[12]/ (XIV-XVI ғғ.), Ахмед Йесеуидің “Хикмет Диуаны”, “Оғұзнама” /[13]/ (XIV-XV ғғ.), Насреддин Рабғұзидің “Қиссас әл-Әнбия” (1310), Құтыб жазған “Хұсрау уә Ширин” (1341-1342), Хорезми жазған “Мұхаббат-нама” (1353), Хұсам Кәтібтің “Жұм-жұма Сұлтан” (1370) нәсірі, Сәйфи Сарайи (1320-1396) жазған “Гүлистан би-т-Тұрки” (аударма, 1391 ж.), Сәййід Ахмедтің “Тағашшұқ-нама” (1435-36) атты еңбегі т.т. жазылды, яғни түрiк әдебиетiнің алтын дәуiрi Исламнан кейiн ғана басталды. Исламнан бұрынғы тарих пен әдебиет туралы шағын мөлшерде ғана (тас жазулар, ыдыстар) материал болғанымен, Ислам дәуiрінен қалған әдебиет пен өнер туындылары бүгiнде мұсылман елдерiнiң мұражайлары мен архивтерiн толтырып, бұған қоса Лондон, С. Петірбор, Мәскеу, Парис, Берлин, Рим, Нью-Йорк, Вена, Пекин, Киото, Ватикан т.т. қалаларындағы кітапханалар мен мұражайлардың ең бағалы экспонаттары қатарында аталуда. Ислам дәуіріндегі әдебиет шығармаларымызды 100 мыңдық, миллиондық цифрлармен ғана айтуға болады.
Исламият дәуірінде түркі тілдерінің зерттелуіне, үйретілуіне, жоғары оқу орындарында (медреселер) сабақ ретінде оқытлыуына мүмкіндік жасалды. Мәселен, Мұхтар Махмұдұлы әз-Закиди, Махмұд Ахмедұлы Мұсаұлы сықылды мәшһүр араб ғалымдары Сарай қаласында ғылыми жұмыстармен шұғылданған. Осы сәтте, мұсылман-қыпшақ ғалымдар Махмұд Фатшаһұлы әс-Сарайи, Шаһабұддин әс-Сарайи, Махмұд Абдұллаһұлы әс-Сарайи Ислам әлемінің мәшһүр орталықтарынан Қаһирада сабақ оқушы еді. Түрік тілінің грамматикасы, сөз байлығы туралы мұсылман авторлар тарапынан жазылған еңбектерден бірнешеуін атайық: Әбу Хайан жазған “Китаб әл-Идрак ли лисан әл-Әтрак” (Түрік тілінің түсіндірме кітабы), жазушысы беймәлім “Китаб әт-Тұхфат әз-Зәкия фи лұғат әт-Түркиййа” /[14]/ (Түрік тілі туралы ерекше зерделі кітап), “әл-Қауа-а-нийн әл-Кұллия ли-забт әл-Лұғат әт-Тұркиййа” (Түрік тіліне толық ие болдыратын құрал) /[15]/. Мұның бәрі де мұсылмандардың түрік тілін зерттеуге һәм үйретуге қатты назар бөлгенін дәлелдейді.
Жә, ендi, басқа дiнге енген түркi тектес халықтардың тiлден уә ұлттық қасиеттерден айырылғаны байқалады: мәселен, бұлғарлар (Дұнайлық) мен мажарлар осының дәлелi. Африкадағы көптеген тайпалардың христиан болғаннан кейiн туған тiлiнен айырылып қалғаны баршаға мәлiм. Олардың көбiсi не фырансызша не ағылшынша сөйлейдi, есiмдерi де не ағылшынша, не фырансызша аталады. Мұсылманшылық кісі аттарын ғұрыптық нәрсе деп бағалайды да бұған араласпайды; мәселен, бүгiнгi күннiң өзiнде түркiлер арасында Исламнан бұрынғы дәуірдің яки Исламнан кейінгі ғайримұслим адамдардың аттары кездесе бередi; мәселен, Түркияда Ескендір, Мете (Моде), Истеми, Билге, Аттила (Еділ), Шыңғыс, Ильхан, Құбылай есiмдерi жиi кезігеді. Орталық Азияда Шыңғыс есімі көбінесе қазақ-қырғыздарда кезігеді. Бұған мұсылманшылықтың кедергi жасамағаны анық.
Ислам дiнi бiрiктiрушi, бiрлестiрушi дiн. Өзiнiң аясына кiрген барлық халықтарды, ұлттар мен ұлыстарды өңiне, санына, байлығына қарамастан бiрiктiрген, бiр күмбездiң астында араластырған ұлық дiн. Балқан елдерiндегi түркi халықтары мен қазақтардың яки ойғырлардың тәржiмәшiсiз сөйлесiп, бiрін-бiрi ұғынысып жатқаны, әрине Исламның берекешiлдiлiгi, ұйымшылдығы. Ал, жағырапия жағынан түбiмiзде тұрған, бiрақ басқа дiндерге ауып кеткен хақас, тува, саха /[16]/ сықылды түркi тілді халықтармен не орысша немесе аудармашы арқалы ғана сөйлесе аламыз. Олар сiздiң бісмілләңізді /[17]/, ассалаумағалайкiмiңiздi /[18]/, жәрекемаллаңызды /[19]/, бәрекелдіңізді /[20]/, жарапазаныңызды /[21]/, құрбан айтыңызды, қажылығыңызды, ылайымыңызды /[22]/ (Иләһым), сүндет тойыңызды, ауызашарыңызды, қарилығыңызды, дұғай сәлеміңізді т.т. әрине білмейді /[23]/. Демек, Ислам иманының дәмiн татқан түркiлер ғана емес, барлық мұсылмандардың жалпы ортақ дәстүрге, сезiмге, түсiнiкке ие екенi хақ.
Ислам тарихының алуан түрлiлiгi, орасан зор байлығы уә жан-жақтылығы тiкелей Орталық Азияға қатысты. Орталық Азияда Ислам тарихының ең мәшһүр тұлғалары, Құран мен Хадис ғалымдары өмір сүрді, шаирлар, қаламгерлер, даналар, өнерпаздар керемет туындылары арқалы Исламдық мұрағаттарға өз үлесiн қосты. Самарқанд, Бұхара, Хорасан, Мәру, Йесе, Тараз, Отырар, Исфижаб секiлдi Түркiстан қалалары ғасырлар бойы Ислам мәдениетi мен өркениетiнiң ең беделдi орталықтары болды /[24]/. Мұсылмандардың ғылымдағы, өнердегі жетістіктері күллі адамзаттың игілігіне ұсынылды.
Түркiлер Исламиятты қабылдаған соң Ислам әлемiнде өздерiне тән ерекше мәртебелі орынды иемденді. Алғашында арабтардың хакiмиятында болған олар кейiнiрек саяси һәм әскери салада аса маңызды күшке ие болды. Жазба құжаттарда арабтардың түркiлердi Исламнан бұрынырақ аз да болса білетіні туралы мәліметтер келтіріледі. Екi халықтың тығыз қарым-қатынасы халифа Әділетті Омар кезiнде Иран мен Хорасан өлкелерiнiң мұсылман билiгiне енуiнен кейiн басталды. Деректер халифа әл-Мансұр дәуiрiн (754-775) түркiлердiң Ислам әлемiне терең сiңiп, үстем күш бола бастаған кезең деп белгiлейдi /[25]/. Халифа әл-Мағмұн билеген 813-833 жж. Орта Азия аймақтарының маңыздылығы арта түседі. Үйткені, әл-Мағмұнның әкесі Һарұн әр-Рәшид (786-809) өз кезінде Иран мен Тұран аймақтарының әміршісі еді. Ол 813 ж. бауыры әл-Әминді жеңіп, халифа болғанымен Мәру қаласынан кетпейді, оның мақсаты Мәруді Аббаси әулетінің орталық қаласы жасау еді. Бірақ, орталық болып қалыптасып қалған Бағдадтағы кейбір қарсылас күштер Ибраһим әл-Мәһдиұлын халифа етіп жариядайды. Мұндай жағдайда, әл-Мағмұн Бағдадқа баруға мәжбүр болады. Әл-Мағмұнның билігінде халифалықта түркілердің күш-қуаты мейлінше артады.
Атақты халифа Һарұн әр-Рәшид (786-809) арнайы сақшыларының (мұхафыздар) айтарлықтай бөлiгiн түрік жауынгерлерiнен құраушы еді. Әл-Жәһиз (776?-869) “Түрiктердiң үстемдiктерi” атты еңбегiнде Ибн Абди Раббиһтiң осы мәселе туралы былай дегенiн нақыл етедi; “Халифа Һарұн әл-Рәшидке Үндiстаннан елшiлер тарту-таралғыларын алып келгенде, халифа түрік әскерлерiне салтанатты түрде сапқа тұруды бұйырды. Олар елшiлер жүретiн жол бойынша екi сап түздi. Түркi жауынгерлер сауыттарын кигенi соншалық, олардың көзiнен басқа еш жерi көрiнбеушi едi” /[26]/. Һарұн әр-Рәшидтiң (786-809) ең беделдi сардарлары түрік-соғдылардан едi. Мисалы, һижраның 170 ж. Е.Ф. әт-Түрки атындағы қолбасы халифаның бұйрығымен осы күнгi Түркиядағы Тарсұс қаласын орнатады және сонда Хорасаннан уә басқа өңiрлерден көшіп келген мұсылмандарды орналастырады.
Халифалар әл-Мағмұн (813-833) мен әл-Мұғтасым (833-842) дәуiрiнде болса түркiлердiң хилафат әскериесiндегi маңызы одан ары артып, әскериенiң басым көпшiлiгi тек түркiлерден ғана құралатұғын болады. Сол түркiлердiң iшiнен көптеген мемлекет қайраткерлерi мен қолбасылар шықты /[27]/. Түркiлерден құралған түмендердiң қаһармандығы мен соғыс өнерi мұсылман елдерiнде ғана емес, сонымен қатар басқа да алып мемлекеттерде аңызға айналған-ды. Бартольдтың пiкiрiнше мұсылмандардың Бизантияны (395-1453) түбегейлi жеңiлiске ұшыратуы халифалықта түрiк билiгi орнағаннан кейiн ғана мүмкiн болған /[28]/.
Сонымен қатар мұсылман түркiлер тарапынан құрылған мұғаззам мемлекеттердiң, патшалықтардың жалпы тарихтағы орасан маңызды, айрықша орнын күллі жиһан мойындайды; Ғазналық Махмұд сонау Х-ғасырда осы күнгi Иран, Ауғаныстан, Пәкiстан және Үндiстанның аумағында алып дәулет құрды. Ол басқарған мемлекеттiң (999-1031) құдiреттiлiгi соншалық, оның беделiн Рим, Қытай сықылды сол заманның алыптары мойындады.
Алман ғалым Хаұссиг түркілердің Исламды қабылдағаннан кейінгі жағдайын бүйтіп суреттейді: “Жаңа дінге (Исламға, М.Ж.) түріктер толқын-толқын қосылды. Орта Азияның оғыздары енді осы мұқаддас (қасиетті) сенімнің қуанышымен қобалжуда еді. Бұл киелі сенімді Сырдарияның ар жағындағы әлі мұсылман болмаған бауырларына қабылдатқызу үшін жиһад етуші еді олар. Орта Азиядағы оғыз руларының осы шабытын Османдықтардың ХV-ХVI ғғ. жиһад һәйежанымен (этнузиазм) ғана салыстыруға болады. Мұсылмандықтың туын көтерген Қарахандық, Ғазналық және Селжүк мемлекеттерін ылғи да осы түріктер құрған еді” /[29]/.
Әлемнің ең беделді энциклопедияларынан Британникада болса былай деп жазылған: “Орталық Азия Ресей патшалығының ішқалына (оккупация), яғни 1870 жылға дейін Ислам мағарифінің ең маңызды орталығының бірі болды. Осы аймақтың адамдары арабша классикалық әдебиет жасады. Ислам әлемінің тарихындағы ең мәшһүр ғалымдар мен шаирлар, араб немесе парсы тілінде жазғанына қарамастан, осы терииторяның өкілі болды” /[30]/. Демек, Тұран халықтары араб және парсы тілдерінің өсуіне, дамуына кем дегенде арабтардай еңбек етіп, үлес қосқан.
Қорыта айтқанда, Ислам үмметінің ішінде мұсылман түркілердің орны ерекше. Ислам дінінің шартарапқа жайылуында, мешіттер мен медреселердің ашылуында, ғылыми еңбектердің дүниеге келуінде, мұсылман үмметінің әскери үстемдігінде мұсылман түркілердің орасан маңызды орнын мысалдармен атап көрсеттік. Ендігі міндет, жас ұрпақтарымызға осы сара жолды лайығынша түсіндіруде, қайтадан тарихтағы жетекші орынды жаңғыртуда. Бұл жолда қызмет етуші бауырларыма Аллаһ жар болғай!

[1] Ибни Кәсiр, Әл-Бидәя, 9-том, 172-бет
[2] Ибни Кәсiр, Әл-Бидәя, 9-том, 167-бет
[3] Ибн әл-Әсiр, Әл-Кәмiл, 8-том, 532-бет
[4] Ғалым Бартольд бұл туралы былай деп жазған: «Турки на востоке, как берберы на западе, вообще выступали в роли защитников религии в тех странах, где представители религии вели борьбу с правительством. Махмуд Кашгарский приводит хадис, в котором, со слов пророка, самому Аллаху приписаны слова: «У Меня есть на востоке войско, которое называют турками; когда я разгневаюсь на какой-нибудь народ, я посылаю их на него».» Қараңыз: Бартольд, В.В., Тюрки- Двенадцать лекций…, 65-бет
[5] Әбу Дәуiт, Сұнен-и Әбу Дәуiт, Мысыр баспасы, 4-том, 112-бет, белгiлi араб тарихшысы әл-Жәһиздың 1964-ж. Қаһирада басылған “Ресаил-ұл Жәһиз” деген кiтабының 1-томының 76-бетiнде де осы хадис келтiрiлген.
[6] Философтарымыз бұл жөнінде: «Тарихшы, антропологтардың көрсетуі бойынша халқымыздың ең арғы ата-бабалары- түп түркі, түп мұңғұл және түп тұңғұстардың этник бірлестіктері – неолит (жаңа тас) дәуірі кезінде қалыртасып болды» дейді. Қараңыз: Қасабеков, Аманжол., Алтаев, Жақып., Қазақ Философиясының Тарихына Кіріспе, Алматы, Ер-Дәулет, 1994, 38-бет
[7] Ergin, Muharrem., Orhun Abideleri, Ankara, 1970, 5-6 беттер
[8] Kitapçı, Z., Yeni İslam Tarihi ve Türkistan, 37-бет
[9] Barthold, W.W., Orta Asya Türk Tarihi, 1958. Бұл туралы Л. Гумилев былай деп жазған: “Тонйұқұқ Білге ханмен татуласқан кезде ол басқаша сөйлей бастады: Могилян (Білге) орданы дуалдармен қоршап, Бұдда мен Лао-цзыға храмдар салмақ болды. Тонйұқұқ былай деді: “Түрік халқы өзінің саны жағынан қытайдағы халық санының жүзден бірімен де теңдесе алмайды. Сондықтан ол мемлекетке қарсы тұра алмақ емес. Мұның себебі түріктер шөп пен судың соңында жүріп, өздеріне тұрақты мекен таба алған жоқ. Және әскери істермен ғана шұғылданады. Оның үстіне Бұдда мен Лао-цзы ілімі оларды адамгершілікке, адалдыққа тәрбиелеп, жаугершілікке икемсіз, әлжуаз етеді”. Қараңыз: Гумилев, Л.Н., Көне түріктер, Алматы, Білім, 1994, 334-335 беттер
[10] Lewis, В., The Еmergency of Modern Turkey, London, 325-бет
[11] Құран Кәрім, Маида сүресі (5), 54-аят
[12] Қорқыт Ата Кітабының араб харіптерімен жазылған екі нұсқасы Ватикан және Дрезденде сақтаулы. Қазақшаға алғаш аударған Ә. Қоңыратбаев болды (1986).
[13] Оғыз-нама жырының ойғыр және араб харіптерімен жазылған екі нұсқасы сақталған. Қараңыз: Шербак, А.М., Огуз-нама, Москва, 1959, 22-42 беттер
[14] Бұл нәдір кітаптың жалғыз данасы Ыстамбұлда сақтаулы, 182 беттен құралған. XIV ғ. Мысыр елінде жазылған. Кітапта 3 мыңдай қыпшақ сөздерімен қатар, түрік, татар, қарлұқ тілдері туралы мол мағлұматтар келтірілген.
[15] Қазақстан – Ұлттық Энциклопедия, I-том, Алматы, 1998, 317-бет
[16] Көрнекті ғалым Рахманқұл Бердібай мұның себебін былайша түсіндіреді; «Әсіресе сахалардың ХVIII ғ. соңы мен ХIХ ғ. басында жаппай шоқындырылуы, аты-жөндерінің орысша жазылуы, елдің дағдысына христиан салттарының ене бастауы оларды түрік, мұсылман әлемінен тіпті алыстатып жіберген. Оның үстіне сахалардың ғасырлар бойында мұңғұл, бұрят, эвен, эвенкі, чукчи, юкагир секілді халықтар мен аралас-құралас өмір кешкендігі сөздік құрамының да күшті өзгеруіне әсер еткен». Қараңыз; Бердібай, Рахманқұл., Байқалдан Балқанға дейін, Қазақстан баспасы, Алматы, 1996, 3-бет
[17] Бисмиллаһ – Аллаһ атымен
[18] Әссәламұ аләйкұм – Саған сәлем болғай!
[19] Йерхамұкеллаһ – Аллаһ сені жарылқасын!
[20] Барекаллаһ – Аллаһ мүбәрәк етсін!
[21] Шәһри рамазан – рамазан айы
[22] Иләһым – Тәңірім
[23] Бір қызығы мұсылмандыққа кірмей қалған түркі халықтарының тілінде арабша және парсыша кірме сөздердің кезігетіні. Тіл, мәдениеттің басты көрсеткіштерінен бірі боп табылады. Тіл, сонымен қатар мәдениеттердің бір-біріне ықпал жасауына жол ашатын ең маңызды құрал. Мәселен, Алтайлықтардың тілінде ежелгі қытай (кангза/ гуандза), иран (құрбұстан/ахұрамазда), санскрит (эрдине/ратна) сөздерімен қатар арабшадан кірген саат/сағат, арақ, қалық/халық сөздері кездеседі. Христиан дініндегі гагавуздардың тілінде аалем/әлем, маави/көк, лаазым/ләзім, зоор/зор сықылды араб-парсы сөздері мәужүт. Тағы да, шоқынған түркі халықтарына жататын чуваштардың тілінде; пахча/бақша, хыпар/хабар, салам/сәлем, хұча/қожа, Эхмет/Ахмет, Селиме/Сәлима секілді араб, парсы тілдерінен енген сөздер кездеседі.
[24] Diloram, Ibrahim, The Islamization of Central Asia, 3-бет
[25] Kalkan, М., Orta Asya Türk Devletlerinde Ordu va Savaş Stratejileri, 110-бет
[26] Cahiz, el-Bahr bin Amr Ebu Osman, Hilafet ordusunun menkıbeleri ve Türklerin faziletleri, tercüme: R. Şeşen, Ankara, 1988, 28-бет
[27] Cahiz, Hilafet ordusunun…, 29-бет
[28] Бартольд, В.В., Тюрки- Двенадцать лекций…, 83-бет
[29] Haussig, Hans Wilhelm., Ipek Yolu ve Orta Asya Kültür Tarihi, 304-бет
[30] Turkic Languages, Encyclopaedia Britannica, 15th Edition, 1994-1998

“ОРАЛМАНҒА 10 ЖЫЛ” СЕМИНАР-КЕҢЕСІ 12.05.2000 АЛМАТЫ
ОРАЛМАН ҒАЛЫМДАРЫНЫҢ ЖАҢА ОРТАДАҒЫ РӨЛІ
Мұртаза БҰЛҰТАЙ

Қадірлі жамағат,
Құрметті ағайын!

Қарап отырсақ Қазақ Еліне алғашқы қатарда көшіп келгенімізге 10 жыл толып қалған екен. 10 жыл адам ғұмырының айтарлықтай ұзақ мерзімі, ел тағдырының болса, артқа бір қарап, болған-біткенді мұхасаба жасауды қажет ететін күрделі кезеңі. Алғашқы жылдары, Қазақыстан қазағы болсын, ғұрбаттан келген біз болайық, ағайыным, туысым, елім, жерім деп жүрдік. Ерінен айырылған көмгенше жылайды, елінен айырылған өлгенше жылайды демекші, ішіміздегі елге, отанға деген сағыныш әлі де болса таусылар емес. Тума сағыныштың ешқашан да бітпесі анық, бірақ, эмоциялық кезеңнен рационалдық іс-әрекетке көшетін шақ келген секілді. Келмек тұрмақ, тіпті, ақырындап өтіп бара жатыр десек, қаталаспаймыз.

Соңғы он жылда ғұрбат қазақтары боп, азат Қазақ Елінің шаңырағын отандық ағайындармен бірге көтерістік, уығын жұмыла қаластық, ашты-тұштысын бірге көрістік, мархұм болғандарын бірге көмістік. Ағайыншылық-азаматтық парызымызды артық болмаса кем өтегеніміз жоқ, тек, біздің құзырымыздан тыс себептерге байланысты кейбір жиған-тергенімізді елімізге бере алмадық, дауысымызды шығара алмадық. Қазақыстанның мемлекеттілігі нығайып, буыны бекіген сайын ел боп қуандық, жырғап, разы болдық. Жә, өмір болса өтіп бара жатыр, жер-жаһан өзгеріп, әлемдік тепе-теңдікте елеулі өзгерістер болып жатыр. Бас кеспек болса да, тіл кеспек жоқ дегендей, кейбір ойларымызды осы мүмкіншілікті пайдаланып айтпасақ болмайтын секілді, бұған ұжданымыз разы болмайды. Қазақыстанның дамуына, өсуіне, мықты дәулетті елге айналуына біздер де қатыссақ демекшімін. Осы орайды, ғұрбаттағы қазақ ғалымдарын толғандыратұғын бағзы мәселелерді естеріңізге салмақпын. Уақытты көп алмас үшін, ең басты мәселелерді баптар халінде, қысқаша айтпақшымын;

1. Қазақ баласының 1/3 ғұрбатта тұрады. Олардың ішінде жоғары білімді, күрделі мамандықтарды меңгерген, ғылыми дәрежеге жеткен оқымысты азаматтар баршылық. Бәшери ғылымдар, техника, дәрігерлік сықылды салаларда әлемдік деңгейде білім алған һәм тәжірибе жинаған қазақ әулетінің бұл мүмкіншілігін Қазақыстанға тартуымыз керек. Қазақыстаннан сыртқа адам және ми көші үдеген соңғы жылдары, ғұрбаттағы қазақтардың ғылыми-техникалық потенциалының маңыздылығы арта түспек. Соңғы деректерде, 1999 жылы орыс-алман халықтарынан гөрі, қазақтардың шетелге көшіп кетуі артқан екен. Бұл тенденция шын мәнінде ойлантарлық жағдай.
2. Біз-сіз айтып отырған мәселелер, жобалар, жоспарлар мемлекеттік қолдаусыз, қаржысыз-қаражатсыз іске аспайтыны анық. Сондықтан, бірінші кезекте, шетелдегі қазақ ғалымдарының және ғұрбаттан Қазақыстанға көшіп келген оқымыстылардың, жоғары мамандардың ғылыми-экономикалық потенциалын тиімді пайдалану Қазақыстан мемлекетінің ұлттық мүддесі болуы керек демекшімін. Ағымдағы мәселелермен шұғылданып, біз айтқалы отырған проблемаларды мемлекеттік қолдаудан махұрым қалдыратұғын болсақ, үлкен жаңылыстық, кешірілмес қата істеген боламыз. Сондықтан, Қазақыстан өкіметінің тиісті мекемелеріне бұл өмірлік маңызы бар мәселелерді ескертуіміз біздің азаматтық борышымыз, бұларды елеп, іске асыру жергілікті ағайындардың міндеті боп табылады.
3. Ғұрбаттық қазақ ғалымдары дегеніміз Қазақыстаннан тыс жерлерде өмір сүріп жатқан яки Қазақыстанға шетелден көшіп келген ғалым бауырларымыз. Бұл сөзді жиі қолданатын болғандықтан, мағанасын солай түсіндіріп отырмын. Қазақыстан жағынан ғұрбаттық қазақ ғалымдарының мәселелерімен шұғылданатұғын жауапты орындар болғаны ләзім; мәселен, Ғылым және Білім Мин., Ұлттық Ғылым Академиясы секілді ғылым ордаларында арнайы ұйымдастырылатұғын бөлімшелер ғұрбаттық қазақ ғалымдарын іздеп-тауып, олармен байланыс орнатса, олардың мұң-мұқтажынан хабардар болып тұрса нұр үстіне нұр болар еді. Бұл орталық яки бөлімшелер егжей-тегжейлі бағдарламалар дайындап, халықаралық деңгейде жұмыстар істесе еліміздің келешегі үшін өте жақсы болар еді. АҚШ, ФРГ, Түркия сықылды көптеген елдерде арнайы бөлімдердің, атап айтқанда DAAD (Deutsche Akademische Austausch Dienst), ACCELLS, Exchange т.т. сықылды бағдарламалардың осындай жұмыстармен шұғылданатынын білеміз.
4. Ғұрббатық қазақ ғалымдары жөніндегі бөлімшелер жүйелесіп, ұлттық информация орталығына айналу керек, үйткені, ғасырымыз білім-информация ғасыры. Кімнің информациясы көбірек болса, сол ұтпақ. Қазақтардың көптеген мемлекеттерге тарыдай шашырап кеткені, осы тұрғыдан алғанда Қазақыстан үшін үлкен мүмкіндік, дайын байлық сықылды. Тек, мұны ұйымдастыра білуіміз керек. Шетелдерде қаншама білімді азаматтарымыз бар, оларды елге тартуымыз керек. Елге өз еркімен көшіп келгендерін болса, базарларда босқа жөңкілтпей, елдің игілігіне жарата білуіміз керек.
5. Бүгінде әлемдік деңгейде байланыс орнатудың ең оңай және ең тиімді түрі Интернет жүйесінде арнайы Қазақ бетін ашу. Интернетте ашылатын арнайы бет арқалы шар-тараптағы ғалымдарымызбен ғаламат мол мөлшерде информация алмастыруға болар еді. Жиналатын мәліметтер, деректер қорын ұйымдастыруға үлкен септігін тигізер еді. Сүйтіп, халқымыз бір-біреуін танып, ел мен ел, адам мен адам араласар еді. Дүниежүзіне тарыдай шашырап кеткен йвһұди (жөһит) ұлтының өкілдерінің қай елде жүрсе де өз отаны Исраилді білетіні, және жүрген жерінде өз йаһұдилерін іздеп, тауып жүретіні сықылды, біз де барлық күшімізді жинап, ұйымдастырсақ болар еді.
6. Әділет Мин., және Мәжіліс депутаттары осы мәселелерге қажетті деңгейде көңіл бөліп, ғұрбаттық қазақ ғалымдарының мәселелерін реттеу және ұйымдастыру үшін керекті заңдық алғы-шарттарды дайындауы керек. Ғұрбаттық қазақ ғалымдарының тағдыры азаматтық туралы заң, білім туралы заң, төлқұжат және шақыру туралы ереже сықылды қалыптық құжаттардағы кейбір олқылықтың салдарынан лайықты деңгейде іске асып, көгермей жатыр. Сондықтан, осы мәселеге мемлекеттің жанашырлық танытуы, тіпті алдыңғы қатарлы ұлттық-стратегиялық жобалардың қатарына жатқызуы ауадай қажет. Бәріміздің тағдырымыз ортақ болған соң, халқымыздың маңызды қыртысы боп табылатын ғалымдарымызды алаңдатып отырған жәһиттер, әрине ертеңгі күні барлық жұртты елеңдетері сөзсіз.
7. Осы тұрғыдан алғанда, ғұрбаттық қазақтардың шетелде алған дипломдары, ғылыми атақтарын растайтын куәліктері т.т. Қазақыстанда мүшкілатсыз танылса жақсы болар еді. Кейбір азматтарымыздың осындай түсініксіз жағдайдың салдарынан, елім деп көшіп келіп, жұмысқа орналаса алмай жүргенін, тіпті жоғары оқу орындарына түсуде қиншылықтарға душар болғандарын көргеніміз бар.
8. Жоғары оқу орындары және кітапханалардың ғұрбаттық қазақ ғалымдары мәселесінен хабардар болып, шама-шарықтары жеткенінше бағдарламалар жасап, іс-шаралар ұйымдастыруы өте дұрыс болар еді. Еліміздің мүддесі үшін, халқымыздың береке-бірлігі үшін жасалатын осындай шараларды ұйымдастыру үшін, міндетті түрде Елбасының жарлығы керек емес шығар. Кішкентай көлемде де болса, осындай ұйымдастырулар тама тама көл-дәрия болуы мүмкін. Тек ынта, ниет болса болғаны.
9. Ғұрбаттық ғалымдарымыз және жалпы ғұрбаттағы қазақтардың мәселелеріне үңілетін, үйлестіруші, күйлестіруші орталық бір басылым болғаны ләзім. Бұл, жоғарыда айтылған Интернет бағдарламасына қосымша және барлық баптарды қуаттайтын ғамал болар еді. Қазақыстандағылардың ғұрбаттағыларды, ал ғұрбаттағылардың елімізде болып жатқан нәрселерді дер кезінде біліп тұруы, біраз мәселелерді болмай жатып шешер еді деп ойлаймын. Орталық басылымның қарамағында ғұрбаттағы ғалым бауырларымыздың ғылыми еңбектерін, кітаптарын басып шығаратын матбұғат та болуы мүмкін.
10. Бұларға қоса баршаңызға мәлім мына проблемаларды айтуға болады; жұмысқа орналасу, тұрақжай алу, қоныстану, құжаттарды рәсімдеу, азаматтық алу, көші-қон т.т. Бұларды тек ғалымдарға тән проблемалар деп қарауға болмайды, әрине, жалпы елдің экономикалық-саяси ахуалына тікелей байланысты мәселелер.
11. Тіл мәселесі аса күрделіжәне өмірлік маңызды проблема сипатын сақтауда; қазақ тілінің дәл бүгінгі жағдайы бәрімізді алаңдатуда, тіліміз тарихындағы ең қауіпті кезеңдердің бірін бастан кешіруде. Шетелдегі ғалым бауырларымыздың бәрі бірдей қазақшаға жүйрік деп айтуға болмайды. Бөтен ортада өсіп, туған тілін ана тіліндей білмейтін бауырларымыз бар. Бірақ, олар сонда да қазақтықтарын біледі, елін-жерін ойлайды. Оларды елге тартып, туған тілдерін үйренулеріне көмектесуіміз керек. Ал, парадокстық бір жағдай, қазақ тілін өте жақсы білетін азаматтарымыз болса, жұмысқа орналаса алмай, базарда дағар арқалап жүр.

Сөзімді аяқтай келе, жоғарыда ескертілген хұсұтардың іске асуы үшін үш түрлі механизм істеп тұру керек;
1) Саяси механизм; саяси ирада және саяси қолдау. Мемлекеттік басқару органдарының шешімділігі.
2) Қаржы механизмі; аталған мәселелердің дұрыс шешімін табуы және еліміздің игілігіне айналуы үшін бюджеттік және ғайри-бюджеттік қаржы көздерінің ашылуы.
3) Дипломатиялық механизм; Сыртқы Істер Мин. Белсенді түрде атсалысып, шетелдердегі дипломатиялық өкілдіктердің барынша көмектесуі.

Аллаһ Тағала елімізге тыныштық, ағайынға береке-бірлік берсін. Барлық мәселелерді кеңесіп, ақылдасып шешуге болады деген сенімді әрдәйім сақтауымыз керек. Назарларыңыз үшін рахмет.

Мұртаза БҰЛҰТАЙ 12.05.2000

ТҮРКІСТАННЫҢ 1500 ЖЫЛДЫҒЫ 2000 ж.

ТҮРКІСТАННЫҢ ИСЛАМ ӘЛЕМІНДЕГІ ЕРЕКШЕ ОРНЫ

Мұртаза БҰЛҰТАЙ

Ислами әдебиеттерде көбінесе “Йесе” (Йеси) деп аталатын заманауи Түркістан шаһарының діни, тарихи, әлеуметтік маңызын екшемес бұрын, “Түркістан” сөзінің мағнасын сәл талдап көрелік. VII-ғасырда Орта Азияны өз билігіне қаратқан арабтар (Әмәуилер) Жейхұн[1] өзенінің ар жағындағы елдерді “Мауера-ән-Нәһір”, яғни “өзеннің ар жағындағылар”, ал осы аймақты бағындырған олар кейінірек Сейхұн[2] өзенінің солтүстігіндегі елдерді “Биләд әт-Түрк”, яғни “Түрік елі” деп атаған.[3] Иран тілді халықтар да мағналас түрде “Түркістан”, яғни “Түрік Елі”, “Түрік Жері” деп атаған-тұғын. Заманауи түсінікте “Түркістан” – Жейхұн өзені бастауының солтүстігіндегі Орталық Азия елдерінің жалпы атауы.[4] Қарахан (942-1211), Ғазна (962-1187), Селжүк (1040-1157) ханадандары[5] кезінде түркілер билеген аумақтың үнемі өсуіне байланысты бүгінгі күнгі мағнадағы “Ұлы Түркістан” ұғымы қалыптасады. XVIII-XX ғасырлардағы саяси-әкімшілік өзгерістер салдарынан Ұлы Түркістан аймағы “Шарқи Түркістан” (Шығыс Түркістан) және “Ғарби Түркістан” (Батыс Түркістан) деп аталған екі бөліктен құралады. Ресей патшалғы мен Ежен Хандығының (Цин Имериясы) отарлаушылық іс-әрекеттерінің нәтижесінде Ұлы Түркістан аймағы осылайша бөлінеді. Батыс Түркістанға – Татарыстан, Басқортостан, Қазақыстан, Қырғызыстан, Тәжікістан, Өзбекістан, Түрікменістан жұмһұрияттары[6] мен Хорасан, Солтүстік Ауғаныстан енеді. Әсілі, Ұлы Түркістан ұғымы қамтитұғын жағырапиялық алаңның нақтылы тағрифы[7] жоқ, авторлар әр қилы тағриф етуде. Шығыс Түркістан елі болса Қашғар, Йаркенд, Тұрфан, Құмұл, Үрімжі секілді қалалар орналасқан Қарахан дәулеті (840-1212), Ойғыр мемлекеті (840-1337), Моғолистан Хандығы (1348-1514), Йаркенд Хандығы (1514-1644) қатарлы мұсылман-түркі мемлекеттері билеген ұлан-байтақ мекендер.[8]
Кәтіп Челеби[9] өзінің “Жиһан-нама” атты еңбегінің 27-бабында Түркістан туралы: “Жүз бір дәреже[10] бойлық, қырық үш дәреже ендіктегі, Түркістан аймағында орналасқан мәшһүр шаһар-дүр. Бұрынырақ Өзбек Хандығының тағы (орталығы) еді. Нақшибәндие машайыхтарынан Хожа Ахмед осы шаһардан-дүр” деп жазған.[11] Кейбір мұсылман тарихшылар мен жағырапияшылар “Йесе” уә “Несе”[12] қалаларын шатастырып алған. Мәселен, Ахмед Уәфиқ Паша өзінің “Ләһже-и Османи” атты еңбегінде Түркістанды: “Самарқандтың солтүстігіндегі көне қазақ шаһары – Несе, Ахмед Несеидің мақамы (орны) бар” деп тағриф еткен. Бағзы авторлар Йесе қаласын көне Тараз (Тыраз, Талас) деп жазған.[13] Алайда, көпшілік зерттеушілер Йесенің Несе мен Тараздан бөлек, осы күнгі Түркістан шаһарының орнындағы көне қала екеніне дауласпайды. Біздіңше, Йесенің Тараз уә Несе секілді көне қалалармен шатастырлуы яки олармен қатар аталуы осы қаланың қадимнен келе жатқан белгілі орталық болғанын дәлелдейді.
Жоғарыда айтқанымыздай Ахмед Ибраһимұлы әл-Йесеуи (уаф. 1166) дүниеге келген жылдары заманауи Түркістан шаһары “Йесе” деп аталатұғын. Жә, Йесе қалайша Түркістан аталып кетті? деген заңды сауал туады. Ахмед Ибраһимұлы әл-Йесеуидің таңғажайып шахсияты,[14] үстем ахлақы, көркем сөздері, үгіт-насихаттары Түркістан елдерінде соншалықты тәсірлі болған-кім, дүйім мұсылман жұрты оны құрметтегендіктен “Пир-и Түркістани” (Түркістанның Пірі), “Хазірет-и Түркістани” (Түркістанның Хазіреті) деп атаған (ат тергеу). Мұндағы Түркістан ұлан-байтақ Түркістан екенін айта кетелік. Демек, Ахмед Йесеуи XII-XIII ғасырларда күллі Түрік Елінің ең мәшһүр тұлғаларынан болған. Осы себепке байланысты ол жерленген Йесе шаһары “Пир-и Түркістани қаласы”, “Хазірет-и Түркістани қаласы”, кейінірек “Түркістан” қаласы боп аталған деп ойлаудамыз. Бізде, халық арасында, Түркістан дегенде Ұлы Түркістаннан зияда[15] Түркістан шаһары еске түседі. Ләкин, шетелдерде (батыс һәм мұсылман елдерінде), ғылми бұлақтарда “Түркістан” әлі де болса кең мағнада қолданылуда. Әсіресе, Иран, Пәкістан, Үндістан, Түркия, Балқан және Араб елдерінде Түркістан сөзі қаладан зияда жағырапиялық аймақ турасында пайдаланылады. Күні кеше ғана Пәкістанда, Саұди Арабыстанда, Түркияда жүрген қазақ, ойғыр, өзбек, татар ұрпақтарын “Түркістани” яки ”Түркістандық” деп атаушы еді. Қылышынан қан тамған Кеңес империясының өзі Ақмешітті – Қызылорда, Ақмоланы (немесе Ақмолла) – Целиноград еткенімен, Түркістанға тисуге батылы бармаған.
Ұлы Түркістан алып тұлғаларға бай, тарихы терең, Ислам өркениетінің жарқын мекені. Осы аймақтың дәл кіндігінде орналасқан һәм атын иемденген Түркістан (Йесе) шаһары да жалпы Түркістанның тарихи, мәдени, әлеуметтік өмірінде орасан зор маңызды орынға ие ғаламат мекен. Түркістан шаһарының діни, мәдени тәсірлерін сонау Пәкістан-Үндістан елдерінен, Таяу Шығыстан, Балқан түбегінен табуға болады. Бұның бәрі Түркістанның қаншалықты ықпалды мәдениет, өркениет орталығы болғанын аңғартады. Йесе (Түркістан) шаһарының біздің елімізде орналасқаны болса, жалпы қазақ баласы уә барша Қазақыстандықтар үшін аса үлкен мақтаныш, зор бақыт. Қазақ жерінде тарихи мұралар, көне қалалар, мәдениет орталықтары бұрын-соңды болмаған деп дақпырттап жүрген көрсоқырларға бір Йесенің (Түркістанның) өзі-ақ жетерлік. Йесеге ат шаптырымдай қашықтықтағы мәдениет, мағариф орталықтарынан шыққан Фарабилер, Отырарилер, Сығанақилер, Исфижабилер, Сайрамилер, Қарнақилер, Иқанилер, Сығанақилер, Қаршилер, Таразилер, Шашилер, Баласағұнилер т.т. тізімін жазуға осы мақаланың көлемі шақ келмейді. Кейде бір қаланың түрлі дәуірлердегі атауларымен аталған бабаларымыздың ұзын саны мыңнан асып жығылатыны еліміздің сонау Қарлұқ (754-840), Қарахан (942-1211) дәуірінен бастап-ақ Ислам әлемінің ең басты білім-ғылым ұяларының бірі болғанын дәлелдейді. Әмәуи (661-750) мен Аббаси (750-1258) әулеттері тұсында Ислам әлемінің мәдениет һәм әкімшілік орталықтары Шам, Басра, Кұфа, Бағдад, Фұстат (көне Қаһира), Нишабұр еді. Орталық Азияда Ислам өркениеті гүлденіп, мұсылман-түркілер халифалық тізгінін бірте-бірте қолға алған соң Мауера-ән-Нәһір, Хорасан, Түркістан уилаяттары аса дамыған, халқы бай, сауаттылық деңгейі һәм мәдениеті жоғары, саяси жағынан үстем мекендерге айналды. Батыстағы Әндүлүсте де (Андолұсия) күллі Еуропаны тамсантқан Ислам өркениеті дүниеге келді. Ислам әлемінің қиыр шығысы мен қиыр батысындағы осы елдерде бәшериет[16] тарихындағы ең зерделі ғалымдар мен ойшылдар, данышпандар мен мемлекет қайраткерлері өмір сүрді. Хорасан, Хорезім, Мауера-ән-Нәһір (Бұхара, Самарқанд, Шаш, Тирмиз т.т.) мен Оңтүстік Қазақыстанда (Фараб, Исфижаб, Тараз, Йесе, Баласағұн т.т.) әлемдік сәуиедегі ғалымдар, философтар, фақиһтар,[17] мұхаддистар,[18] әдибтер дүниеге келді. Абдұлазиз Баб (ІХ ғ.), Алааддин Аттар (уаф. 1400), Алааддин Мұхаммед (уаф. 1220), Алааддин Текиш (Текеш) (ХІІІ ғ.), Алааддин Хұсайын Ғұри (ХІІ ғ.), Арслан Ғазы Тафғач Хан (Х ғ.), Анұстегін Қарачай (ХІ ғ.), Арыстан Баб (ХІІ ғ.), Асан Қайғы Сәбитұлы (1361?-?), Ахмед Тұлұнұлы (ІХ ғ.), Әбдіжәлил Баб (VIII ғ.), Әбілғазы Баһадүр Хан (1603-1663), әз-Замахшари (1075-1144), әл-Бирұни (973-1048), әл-Биһдадини (уаф. 1430), әл-Бұхари (810-870), Баһаұддин Мұхаммед әл-Бұхари Нақшибәнди (1318-1389), әл-Ғиждуани (уаф. 1180), Ғаламаддин әл-Жәуһәри (Х-ХІ ғғ.), әл-Жұзжани (ІХ ғ.), Ахмед әл-Исфижаби (Сайрамдық, уаф. 1087), Әли әл-Исфижаби (Сайрамдық, ХІ ғ.), әл-Каффал (Ташкенттік, 904-976), әл-Кердери (?-1166), әл-Керейти (XVII ғ.), әл-Қалабади (уаф. 990/995), әл-Қаламати (Х ғ.), Жамал әл-Қарши (Алмалықта туған, 1230-1315), әл-Қимақи (ХІ ғ.), әл-Матұриди (870-944), әл-Мәруәзи (ХІІ ғ.), Әбіл Қасым әл-Фараби (Отырарлық, 1130-1210), Әбу Ибраһим әл-Фараби (Отырарлық, уаф. 951), Бәдреддин әл-Фараби, Бұрһанаддин әл-Фараби, Исмаил әл-Фараби, Махмұд әл-Фараби, Мәуле Мұхаммед әл-Фараби, Мұхаммед Әбу Насыр әл-Фараби (870-950), Қауамаддин әл-Фараби, Ахмед әл-Ферғани (уаф. 861), Мұхаммед әл-Хорезми (780-850), Әлішер Науаи, ән-Наршаһи (899-959), Әбіл Қасым әл-Хаким әс-Самарқанди (уаф. 953), әс-Самарқанди (Мұхаммед Қазы, 1451-1516), Махмұд әс-Сарайи (Батыс Қазақыстан), әс-Сығанақи (ХІІІ ғ.), Имам әт-Тирмизи (ІХ ғ.), Хаким әт-Тирмизи, Әбу Абдұллаһ әт-Түрки (Баласағұндық, 1040-1112), Рәшид әт-Түрки (ІХ ғ.), Пир-и Түркістани Ахмед Ибраһимұлы әл-Йесеуи (уаф. 1166), Зәһәби әт-Түркмани (1274-1348), Мұхаммед әш-Шаши (Ташкенттік, 904-976), Ұбайдұллаһ (Қожа Ахрар) әш-Шаши (Ташкенттік, 1404-1490), Бәйдібек Би (1356-1419), Гердизи (Гардизи, ХІ ғ.), Жалаладдин (Хорезімшаһы, уаф. 1231), Жүсіп Хас Хажиб әл-Баласағұни (1016-?), Селжүк Бек (Х ғ.), Имадәддин Ақсұңқарұлы (ХІІ ғ.), Қайыр Хан әл-Отрари (уаф. 1220), Ахмед әл-Йүгнеки (ХІІ-ХІІІ ғ.), Қорқыт Ата, Құталмыш Бек (ХІ ғ.), Құтбұддин Темір (1336-1405), Мансұр Нұхұлы (Х ғ.), Махмұд Йалавач (ХІІІ ғ.), Махмүд Ғазнауи (977-1030), Махмұд Қашғари (ХІ ғ.), Мәлік Шаһ (уаф. 1092), Мұзаффар әд-Дин Соңқұр (уаф. 1161), Мұса Қарахани (Х ғ.), Мұхаммед Барыс (Парса, 1345-1420), Мұхаммед Тұғачұлы (Х ғ.), Мұхаммед Тұғлұқ (уаф. 1351), Мүслім әл-Құшайри (817-875), Насыр Себұктегінұлы (ХІ ғ.), Нәжмеддін Дайа Рази (уаф. 1256), Нұх Насырұлы (Х ғ.), Оғұлшақ Қадыр (уаф. 893), Осман Қарахани (уаф. 1211), Насреддин Рабғұзи (XIV ғ.), Саққақи, Сатұқ Боғыра Хан (уаф. 955), Сәййіл Мирки (Меркелік, XVI ғ.), Сәййід Мир Кұлал (уаф. 1370), Себұк Тегін (уаф. 997), Сұлтан Ахмед Хан (Алаша, уаф. 1504), Сұлтан Илек, Сұлтан Санжар (1118-1157), Сүлеймен Хаким Ата әл-Бақырғани (1104-1186), Тағрибирдиұлы, Ақсақ Темір (1336-1405), Темір Құтлұқ Хан (уаф. 1397), Тұғрұл Бек Селжүки (990-1063), Ұлық Бек (1394-1449), Ибни Сина (980-1037), Фәридұддин Аттар (уаф. 1229), Мұхаммед Хайдар Дулати (1500-1551), Хайдар Хорезми, Хоженди, Хұсайын Байқара (1469-1506), Һарұн Боғыра Хан (Х ғ.) секілді санаумен таусылмайтын хүкімдарлар, әдебиетшілер, ойшылдар, ғұламалар осы Түркістан аймағының еншісіне тиген. Ислам тарихын, Ислам мәдениетін зерттеуде, ғылыми жүйеге салуда аталмыш жерлестеріміздің сіңірген еңбегі аса зор.
Орталық Азияда Исламият алғаш тарала бастаған VII-ғасырдың аяғы мен VIII-ғасырдан бастап “түрік” атауы тек Түрік Қағанатын орнатқан тайпаның есімі ретінде ғана емес, осы қағанаттың қарамағындағы басқа да түркітілді тайпалардың ортақ атауына айналды. Мәселен түргештер, қарлұқтар, басмылдар, шығылдар, оғыздар, қырғыздар, ойғырлар т.т. түгелдей түрік аталатын болды. Түркі тайпалары бірте-бірте хақ дін Исламды қабылдады, орталық билік орнатқан, алуан тайпалардың басын біріктірген мықты дәулеттер хасил болды. Исламият көшпелі түркі-мұңғұл тайпаларының отырықтануында елеулі рөл атқарды. Жұма күнгі ғибадаттың жұма мешіттерінде оқылуы, медреселер мен ханакалар, керуенсарайлар мен уақыфтар, күллийелер мен тәккелер, шифаханалар мен қолөнершілер махаллалары қалалық өмірдің көркеюіне атсалысты. Қарлұқ һәм Қарахан дәуірінде, әсіресе, Сыр бойында көптеген жаңа қалалар бой көтерді, мұсылмандықты қабылдаған оғыздар сауда шаһарларын жандандырды, сүйтіп ІХ-ХІІ ғасырларда елімізде қалалық мәдениет айтарлықтай дамыды. ХІІІ-ғасырдың бірінші ширегінде мәдениет ошақтарын жойған мұңғұл шапқыншылығына дейін жалпылағанда Орталық Азияда, жалқылап айтқанда еліміздің Оңтүстік шекарасы бойында Жібек жолы саудасы кемеліне жетіп, сол дәуірдің ең зәулім қалалары бой көтерді. Исламияттың бірлікті, ұйымшылдықты, берекешілдікті уағыздауының нәтижесінде бұрын қырық пышақ боп жүрген тайпалар Саманилер (819-1005) мен Қарахан мемлекеті (942-1211) кезінде бір билікке бағынды. Үшбұ бірігу процесі түркі тайпаларының етене араласуына, түрік тілінің бүгінгі ортақ формасының қалыптасуына, ортақ дәстүрлер мен әдеттердің пайда болуына қолайлы жағдай әзірледі. ХІІІ-ғасырдағы мұңғұл шапқыншылығы мәзкүр[19] барысты пышақпен кескендей етіп тұралатып тастады, оқу-білім деңгейінің төмендеуіне, тілдік һәм антроплогиялық бірліктің шайқалуына, қалалық мәдениеттің жойыла жаздап, көшпелі тірліктің қайта жайылуына себеп болды.
Исламияттан бұрын түркілер арасында әр түрлі дәрежеде таралған зороастризм (отқақұлдық), манихейзм, бұдда (бұрқан), христиандық (мәсіхшілдік) сенімдері мүжәссәм[20] тәңірлерді дәріптеуші еді. Исламият заттық (материалдық) тәңірлер ұғымының орнына, барлық әлемдерді жаратқан, теңдесі жоқ, тумаған һәм туылмаған, есіркеуші, күллі адамзаттың Раббы бір Аллаһ Тағалаға иман етуді (сенуді) насихаттады. Таухид деп аталатын осы негізгі сенім бұрыннан таптық-сыныптық парықтарға негізделіп қалыптасқан қоғамға үлкен өзгерістер әкелді. Біріншіден, қаған яки ел билеуші таптың мансұбтары[21] аспан тәңірінің ұлы, киелі кісі деген атақтарынан айырылып, Аллаһ Тағала алдында көпшілікпен (қара халық, қара бұдұн) тең дәрежелі болды. Екіншіден, ұрық қуалайтын артықшылықтар, үстемдіктер, әлеуметтік парықтар (ақсүйектік, қарасүйектік т.т.) жойылды. Үшіншіден, бұрынғы діндердің басты құрылымы боп саналатын рұһбандық[22] сыныпы[23] жойылды; үйткені, Исламиятта рұһбандық яки Аллаһ Тағала мен пендесі арасында делдалдық (дәнекерлік) жасайтын адамдар ұғымы жоқ. Әр пенде Жаратушысына құлшылығын жасап, мұң-мұхтажын арашасыз-ақ айта алады. Төртіншіден, ою-өрнектер мен суреттердегі, қабір тастарындағы тәңір, рұһбан, періште, хор қызы тасуирлері[24] тәдрижен[25] ғайып болып, олардың орнына мүжәррәд[26] заттар, гүл-шешектер, хұсни-хат[27] (каллиграфия) көбірек қолданылатын болды. Міне, қоғамның һәм жеке адамдардың (фәрд) өзін еркін сезінуіне, еркін оқып, білім алуына, әрқандай хүкімділіктен[28] аулақ болуына, ғылым, мәдениет көкжиектерінің айқара ашылуына керемет қолайлы жағдай жасаған хақ дін, адамдарды заттарға құл болудан құтқарды, фәрдтер арасында рухани теңдік пайда болдырды. Бұрын әртүрлі бұттарға, тәңірлерге, рәміздерге[29] кұл боп бар өмірін өткізгендер, енді кертартпа догмалар мен табұлардан құтылып, ырым-хұрафалардың құрсауынан азат болып ғылымның тұңғиықтарына сүңгуге мүмкіндік тапты. Ислам әлемінде, әсіресе, Түркістан елдерінде заманауи ғалымдарды тамсантатын даналар өсті, өнді. 870-жылы Йесенің түбіндегі Фарабта дүниеге келген Мұхаммед Әбу Насыр әл-Фараби, дәл сол жылдары “Қасиетті Қала”[30] деп аталған еңбегін жазған-ды. Мәшһүр философ бұл еңбегінде “қасиетті қала” тұрғындарын екі топқа бөледі; Аллаһ Тағаланы, материалдан тыс болмысты, адамның мәңгі қуанышын ойлап, ақылын пайдаланатын таңдаулылар тобы және осыларды тек қиял арқалы ғана түсіне алатын көпшілік қауым.[31] Әл-Фараби “Қасиетті Қала” атты рисаласында қаланың басқарушысы ретінде Әз Мұхаммедті суреттейді, қала тұрғындары хақ нәбидің[32] жолына ұйыған адамдар ретінде суреттеледі.[33] Платонның қаласын философ, әл-Фарабидің қаласын болса Аллаһ Тағаланың елшісі басқарады.
Түркістан елдерінен Таяу Шығыстағы мұсылман өлкелеріне көшкен бабаларымыз өздерімен бірге көп нәрсені де ала барған. Құрылыс салуда тас пен мәрмәрден гөрі кірпішті пайдалану осының нағыз айғағы.[34] Мәселен, Мысырда мемлекет орнатқан Ахмед Тұлұнұлы (ІХ ғ.), Мұхаммед Тұғачұлы Ихшид (Х ғ.) секілді дәулет адамдары мен Бағдад түбіндегі Самарра қалашығын салған түркілер Түркістанға тән сәулет-құрылыс әдістерін паш еткен. Қаһирадағы Ахмед Тұлұнұлы мешіті кірпіштен салынған бірегей мешіт боп дараланады, Сұрия, Ирақ, Түркия секілді бауырлас елдерде кірпіштен салынған кесенелер, мешіттер мен медреселер, рибаттар көруге болады. Тіпті, Пәкістан мен Үндістанға осы стил Түркістаннан барған десек қателеспейміз. Мәселен, 1152 жылы салынған Мұлтандағы Шаһ Йұсұф Гердизи кесенесі, тағы да Мұлтанда 1320-1324 жылдары салынған Шаһ Рұкна Алам кесенесі кірпіш ісмерлігінің баға жетпес мұралары.[35] 1397-98 жылдары тәмам болған Ахмед Йесеуи кесенесі де тура сол үлгімен салынған алып кірпіш құрылыс.
Әбу Насыр әл-Фарабидің музыка саласында жасаған еңбектері өз алдына бір төбе, оның бәрін мұнда айтып жату артықшылық болар. Бірақ, көпшілікке онша мәлім емес екі тұлғаны айта кетелік; біріншіден, Расұлұллаһтың[36] немере ағасының Сұрайж деген түркі нәсілді қызметшісі бар еді. Осы Сұрайж иман етіп, мұсылмандықты алғаш қабылдаған түріктерден саналады.[37] Оның 634-643 жж. шамасында дүниеге келген ұлы Ибн Сұрайж (Сұрайжұлы) араб музыкасының негізін салушы сазгер-ғалым һәм “Ұд” деп аталатын аспапты тұңғыш пайдаланған күйші ретінде тарихта аталады. Исламияттың Пәкістан-Үндістан құрлығында таралуында үлкен рөл атқарған Әмір Хұсрау Деһлеуи (1253-1325) болса “Ситар” деп аталатын музыка аспабын тұңғыш жасап, пайдаланған сазгер. Хорасанда дүниеге келген Мәулана Жалаладдин (1207-1273) де бірнеше аспапты мәжлістерінде керектенген мәшһүр тұлға. Осының бәрі Түркістан елдерінен шар тарапқа тараған жерлестеріміздің Ислам елдерінде қаншалықты әсерлі болғанын байқатады.
Тілбілімі саласында да жерлестеріміздің алар орны ерекше. Түркістандық ғалымдар тек түркі тілдерін зерттеуде емес, сонымен қатар араб, парсы, ұрдұ тілдерінің зерттелуінде һәм қалыптасуында бек маңызды уәзифа[38] атқарған. Қашғарлық Махмұд (ХІ ғ.), Замахшарлық Омар (1075-1144), Деһлилік Әмір Хұсрау (1253-1325), Ұрымдық Мәулана Жалаладдин (1207-1273) аталмыш тілдердің қалыптасуында ерекше орынға ие. Мәселен, Мәулана Жалаладдин жазған "Мәснәуи" парсы тілінің классикалық туындыларына жатады һәм осы тілдің негізгі әдеби арнасын ұстаушы ұстындардың бірі. Әмір Хұсрау парсы тілінің ғана емес, сонымен қатар ұрдұшаның да майталманы. ХІ-ХІІІ ғасырларда түрік тілі Ислам әлеміндегі ең басты үш тілдің біріне айналды.

Исламияттың жайылуында Түркістанның рөлі және Ахмед Йесеуи

Исламияттың Түркия, Қырым, Балқан елдері, Шын-Машын мен Пәкістан-Үндістанда жайылуында Түркістандық дәруіштердің, мұттақилардың,[39] жарандардың атқарған қызметі телегей-теңіз. Аталмыш елдерге Түркістан-Хорасаннан арнайы тапсырмамен жіберілген мүршидтердің[40] уағыз-насихаттары арқалы діни ағарту ісі жүзеге асырылды. Өзінің туып өскен жерінен шалғайға сапар шеккен көптеген мүршидтер алыс-алыс елдерге барып, маңайына шәкірттер жинап, хақ дінді түсіндірумен шұғылданды. Бар өмірін осы жолда сарп еткен ірі тұлғалар өте көп. Олар бейбітшілікте білім беру, ағарту жұмыстарымен шұғылданып, жаугершілік (ғазауат) кезінде болса шәкірттерімен ең алдыңғы сапта жауға аттанған батырлар да бола білді. Олардың ерліктері аңызға айналып, дініміздің көпшіліктерге мәлім болуында аса маңызды рөл атқарды. Осы тұрғыдан алғанда Түркістандық Ахмед Ибраһимұлы әл-Йесеуи бабамыздың және оның рухани халифаларының[41] алар орны ерекше. Түркі халықтары мекендеген жағырапияда дін Исламның дүйім жұртшылыққа иршад етілуінде Йесеуие тариқатының[42] атқарған қызметіне тоқталуымыз ләзім. Әсіресе, Түркістаннан шар тарапқа таралған данышпан тұлғалар өздері барған елдерге жаңа ұғымдарды, жаңа құрылымдарды, жаңа фәлсәфәні де ала барды. Осының ең басты белгілерінен “уақыф”[43] ұйымдары мен кәсіби бірліктерді атап өткеніміз жөн. Уақыфтар ХІ-ХV ғасырларда жоғарыда аталған елдерде алтын дәуірді бастан кешті, он мыңдаған уақыфтар, хайрат[44] ұйымдары бой көтерді. Ғылым жолын қумақ жастарға әр түрлі қолайлы жағдай жасалды, медреселерде рухани һәм дүнияуи ғылымдар туралы дәрістер оқытылды, тәжрибелік әдістер пайдаланылып, көптеген ғылыми жаңалықтар ашылды. Ислам әлемінде тұңғыш Түркістан өңірінде, атап айтқанда Бұхарада бой көтерген “медреселер” (күллі ғылымдар зерттелетін ғылым ошақтары – университеттер) жайылып, мұсылмандар ғылымның шыңына жетті. Уақыф және медресе дегеніміз тек өркениеті дамыған, мәдениеттің жоғары сатысына көтерілген қоғамдарда ғана болатын құрылымдар. Батыс елдері медресеге тең келетін университеттерді мұсылмандардан 3-4 ғасырдан кейін ғана аша алды. Ал, уақыфқа ұқсас “фонд” (Foundation, Stiftung) мекемелері болса тек XIX-ғасырдың аяғы мен ХХ-ғасырдың басында ғана пайда болды. Мұның бәрі мұсылмандардың, әсіресе, Түркістандық мұсылмандардың бір кездері қаншалықты жоғары өркениет орнатқанын паш етеді.
Енді, Ахмед Ибраһимұлы әл-Йесеуи бабамыздың иршад әрекеттері мен Исламияттың жайылуындағы Түркістанның маңызды орны хақында біраз әңгімелейік. Әсілі, Ахмед Йесеуи түркі жұртынан шыққан тұңғыш сопы емес, һижри ІІІ-IV ғасырдан бастап көне Иран дәстүрлері берік қалыптасқан Хорасан аймағы мен Бұхара, Самарқанд, Ферғана сықылды уилаяттарда “баб” яки “баба” деп аталатын сопы шайхылар кезігуші еді. Мәселен, Мұхаммед Мағшұқ әт-Тұси және Әмір Әли Әбу Халис секілді мәшһүр сұфилар (сопылар) түрік нәсілінен шыққан-ды.[45] Сұфи шайхылардың тәсірінің, абырой-беделінің күштілігі сондай дәрежеге жеткен-кім, Қарахан (942-1211), Самани (819-1005), Селжүк (1040-1157) билеушілері халықтың алдындағы беделдерін нығайту мақсатымен олардың қолын (батасын) алатын болған. Үшбұ себепті, Ахмед Йесеуи өмір сүрген ХІІ-ғасырда сұфи шайхыларының (бабтардың немесе бабалардың) мейлінше күшті әсерге ие болғанын айта аламыз. Құран Кәрім аяттары мен Расұлұллаһтың хадистерінде сұфилық, тасаввұф[46] туралы үгіттер болмағанына қарамастан, осы үрдістің көне Иран мәдениетінің ықпал шеңберінде, әсіресе көшпелі һәм отырықшы түркілер арасында кең таралғаны байқалады. Халық арасында сопылардың кереметтері, табиғаттан тыс, әдеттен тыс қабілеттері, таң қаларлық қылықтары хақында шексіз көп риуаяттар мен аңыздар таралады. Міне, Ахмед Йесеуи осындай қоғамда дүниеге келді. Кейін, ел ішінде Ахмед Йесеуиге сілтенген бек көп сөздер, хикаялар, риуаяттар, аңыздар таралғаны, аталмыш дәуір мен сол ғасырдың қоғамына тән жағдай. Ғылыми критерияларға сәйкес келетін деректемелер бойынша Ахмед Йесеуидің өмірі мен еңбектері туралы нақтылы мәліметтер көп емес. Көбінесе манақыптар,[47] нақылдар мен ауызекі жеткізілген мәліметтерге сүйенуге тура келеді көп жағдайда. Ахмед Йесеуидің өмірі мен еңбектерін терең зерттеген мархұм академик Фұад Көпрүлү (Fuad Köprülü) сұфилықтың әу баста Иранда пайда болғанын айта келіп былай дейді:
“Көне Иран рұхы қайтадан бой көтеріп һижри IV-ғасырдан бастап Иран тілі мен әдебиеті Ислами кескінді жамыла отырып, дами және көтеріле бастады…. Ескі мифология қайтадан жаңғырып, араб әдебиетіне беймәлім жаңа “дастандар” дәуірі ашылды. Түріктер Исламияттың көптеген ұнсұрларын (элементтерін) тікелей арабтардан емес, ғажамдар (ирандықтар) арқалы қабылдады. Ислам мәдениеті түрік жұрттарына Иран мәдениетінің орталығы Хорасан арқалы Мауера-ән-Нәһірді өтіп келуші еді. Мауера-ән-Нәһірдің көптеген ірі орталықтары болса рухани жағынан “түркіліктен” зияда “Ирани” (Ирандық) болатұғын”.[48]
Ахмед Йесеуи Түркістандағы тәккесінде тәлім-тәрбие берген жылдары Орталық Азияда елеулі өзгерістер болған-ды. Селжүк билеушісі, Орта Азияны хүкіміне қаратқан Сұлтан Санжар 1157-1158 жылы қайтыс болады. Хорезімшаһтар дәулеті мықты мұсылман мемлекеті болу жолында дардай табысқа жетеді. Шығыс Түркістан, ішкі Қытай аймақтары мен Жетісу өлкелерінде бек күшті Ислами ояну, жаппай иһтидә[49] қозғалыстары байқалады. Дәл осындай ахуалда Ахмед Йесеуи парасаттылығы және шешендік қасиетімен бек көп адамды маңайына жинай біледі, әсіресе, Қазақыстан мен көршілес елдерді мекендеген көшпелі һәм жатақ түркі тайпаларынан мыңдаған шәкірттер Түркістанға (Йесе, Йеси) келеді.
Ахмед Йесеуи тарапынан негізі қаланған “Йесеуие” тариқаты “Нақшибендие” кең жайылғанға дейін Түркістан елдеріндегі ең мықты сұфилық жолы болған-ды. Нақшибендилік түркілер арасында үстем орынға ие болған соң, Йесеуилік осы тариқаттың бір шұғбасы[50] боп жалғаса берген. XII-ғасырдың аяғынан XV-ғасырға дейін Йесеуиліктің бек тәсірлі болғаны байқалады. Мәселен, Ақсақ Темір падишаһтың Ахмед Йесеуиге ерекше кіріптар болғаны белгілі. Самарқандтан басқа жерге құрылыс салдырмаған Темір арнайы бұйрық беріп, 1397 жылы осы күнгі кесене мен уақыф мүліктерін салдыртқан-ды.[51] Хатта, 1402-жылы болған Анкара соғысына аттанар алдында Темірдің кесенені зиярат етіп, ырымдағаны “Уақыат-и Тимұр” атты еңбекте келтірілген.[52] Ахмед Йесеуидің осыншама көп ардақталуы оның халифаларын (орынбасарлары) жан-жаққа жіберіп, тағлым-тәрбие саласында келелі қызмет істегендігінен деп ойлаймыз. Бұған қоса, Ахмед Йесеуи бабамыз түркі тілін пайдаланып, түркі халықтарының Исламиятты ұғынуында қалың бұқараға әсер еткен өсиеттер қалдырған. Осы себепке байланысты оның есімі көшпелі һәм отырықшы түркілер арасында Қорқыт Ата, Шопан Ата, Манас Батыр секілді мәшһүр тұлғалардың қатарында, тіпті олардан жоғары дәрежеде аталатын болды. Мәселен, Хұсамаддин Шарафәддинұлы тарапынан 1584-1588 жылдары жазылған “Рисала-и Тауарих-и Бұлғария” атты еңбекте Ахмед Йесеуидің даңқының қыпшақтар һәм бұлғарлар арасында өте жоғары болғаны жазылған. Осы қатарда бұлғар-қыпшақ жұрттарынан келген Хасан әл-Бұлғари (яки Бұлғани) мен Бираш Абрашұлы, Ахмед Йесеуидің тәрбиесінен өтіп, Еділ-Жайық өңірінде діни насихат жүргізуге жіберілген екен. Кітапта жазылғанына қарағанда, Адай ауылынан Ешмұхаммед Тоқмұхаммедұлы жоғарыдағы Бираш сұфидің мүриді болып, 36 жыл бойы туған елінде шәкірт оқытып, ел ішінде Шайх Баба деп атағы шықққан екен. Ол қайтыс болған соң, Ідріс Зұлмұхаммедұлы Йаркендке барып, Йесеуие тариқатының басшысы, Ахмед Йесеуидің мүридінің мүриді болған Шайх Һидайатұллаһтың жанында онбес жыл мағрифат алып, Бұлғар еліне қайта оралып Ешмұхаммед сопының орнын басады. Ідрістен кейін Қазандық Қасым Шайх Ибраһимұлы деген кісі орынбасарлық етеді. Ақ Еділдегі Бай Чора ауылының жұртында Ахмед Йесеуидің шәкірттерінен Қожа Әмір Кәлалдың бейіті бар. Осының бәрі де Ахмед Йесеуидің бұлғар-қыпшақ елінде қаншалықты мәшһүр болғанын һәм Исламияттың жайылуына орасан зор үлес қосқанын көрсетеді. Тіпті, кешегі Қазан төңкерісіне дейін татар, башқұрт, қазақ халықтары арасында “Диуан Хикметтің” уә Сүлеймен Бақырғанидің кітабының жатқа айтылуы осының мызғымас дәлелі. Өкінішке орай, Кеңес билігі орнаған соң жатқа айтылатын осы кітаптар ұмыт болып қала жаздады.
Тариқаттық дәстүрлі риуаяттар бойынша Ахмед Йесеуидің осы күнгі Түркия мен Балқан елдерінде де жолын ұстанған сопыларды анықтауға болады. Мәселен, Ниязабадда жерленген Аушар Баба, Мерзифонда жерленген Пір Дәдә,[53] Қаратеңіз жағалауындағы Батоуа жазығында жерленген Ақйазылы, Бұлғарыстандағы Филипе қаласы маңындағы Баба Сұлтан, Бұрсадағы Гейикли (Киікті) Баба, Ыстамбұлдағы Хороз (Қораз) Дәдә, Арықоуадағы Шайх Нұсрат, Тоқаттағы Ғажғаж Дәдә - Ахмед Йесеуидің жолын қуған орынбасарлары делінеді.[54] Бұларға қоса, Қыршәһәрде жерленген Қажы Бекташ Уәлидің де Йесеуие мүриді екені туралы риуаяттар бар.
Ахмед Йесеуидің орынбасарларынан Сүлеймен Хаким Ата (Бақырғани) Хорезім өңірінде шәкірттер жинап, тәлім-тәрбие жұмыстарымен шұғылданған. Оның шәкірттерінен Араб Арслан (Арыстан) Бабаның нәсілінен Зәңгі Ата (уаф. 1258-59) Ташкент өңірінде көп жылдар халыққа үгіт-насихат айтқан. Осы Зәңгі Атаның танымал мүридтерінен Сейіт Ата мен Садыр Атаны айтуға болады. Сайрамда (Исфижаб) көп жылдар діни ағартушылық қызмет атқарған Исхақ Қожаның әкесі Исмаил Ата әл-Хұзйани[55] осы Сейіт Атаның мүриді болатұғын. Нақшибендие тариқатының ұстазы Мұхаммед Баһаұддин әл-Бұхари (1318-1389) де Йесеуие машайыхынан Қасам Шайх және Халил Атадан дәріс алған. Бұл күндері миллиондаған мансұбтары табылатын осы Нақшибендие тариқатының негізгі дәстүрлерінде Йесеуи жолының айтарлықтай ықпалын байқауға болады. Бұдан басқа Түркістан маңындағы Иқан ауылынан шыққан Шайх Камал әл-Иқани тарапынан негізі қаланған Иқания тариқаты да Йесеуие мансұбтарынан Мәудүд Атадан рұқсат алған. Йесеуиліктің осыншама ықпалды болуындағы негізгі себептердің бірі Ахмед Йесеуидің ұстазы Йұсұф (Жүсіп) әл-Һемеданидің (уаф. 1140) ілмінің тереңдігінде, әһли сүннет уәл жамағат жолының айнымас қолдаушысы болғанында. Әсілі, күрт нәсілінен шыққан Қожа Жүсіп әл-Һемеданидің бабасы мұсылмандықты қабылдаған. Шайх Әбу Әли Фармедиден тәлім алған әл-Һемедани шарғи[56] ғылымдарды терең зерттеген, хадистану саласында мол мағлұматқа ие, Құран Кәрімді басшылыққа алған мүбәрәк жан еді. Оның ұстазынан атақты ғалым, ойшыл Мұхаммед әл-Ғазали әт-Тұси (уаф. 1111) де дәріс алған. Осы себепке байланысты, Ахмед Йесеуи ұстазынан алған білімінің нәтижесінде әр түрлі хұрафа, жаңсақ сенімдер мен ырымдарға қарсы болды. Исламияттың хақ һәм орта жолын түркі халықтарына уағыздады. Осының арқасында шиғалық, Исмаилия сықылды баатыл[57] мәзһәбтер түркілер арасында көп уақытқа дейін тарай алмады. Тарихи деректер мен ауызекі жеткізілген дәстүрлерге қарағанда Йесеуие тариқаты алдымен Түркістан, Сайрам, Ташкент төңірегінде орныққан соң, Хорезім, Мауера-ән-Нәһір және солтүстік-батыстағы қыпшақ-бұлғар елдерінде жайылған. Жекелеген Йесеуие дәруіштерінің еңбектерінің арқасында Ахмед Йесеуидің тағлымдары Хорасан, Әзербайжан және Түркия жеріне дейін жеткен. Ахмед Йесеуидің пікірлері, үгіттері ешқашанда маңызынан айырылған емес. Кеңес дәуірінде дінге қарсы уағыз жүргізілгенімен, шетелдерде, әсіресе, Түркия мен Балқан елдеріндегі мұсылмандар оның шахсияты жөнінде үздіксіз хабардар болып тұрды. Ахмед Йесеуи өзінен кейінгі ойшылдарға, әдибтерге, сұфилерге үлкен ұлгі болды, мол мұра қалдырды. Құл Шәмсәддин, Бақырғани, Хұдадад, әл-Иқани, Құл Ұбайди, Фақири, Биһбұди, Шұһұди, Құл Шарафи, Тұфейли, Хуайда, Махдұм Құли қатарлы толып жатқан сопылар өздеріне Ахмед Йесеуиді үлгі алды.
Қорыта айтқанда, еліміздің оңтүстік уилаяттарында дүниеге келген бабаларымыз Исламияттың шар тарапқа мәлім болуында бек ұлық қызмет істеді. Түркістан шаһары тек қазақ халқының тарихында ғана емес, жоғарыда айтқанымыздай, жалпы Ислам тарихында ерекше орынға ие болды. Түркістаннан Аллаһ жолында (Фи сәбилиллаһ) Түркияға көшкен бабаларымыз жер-су аттарын бірге ала барды. Мәселен, Иқан маңындағы Қарачұқтан көшкен дәруіштер Түркияның Ұрфа уилаятына орналасып, сондағы тау сілемін Қарачұқ деп атаған. Сейхұн-Жейхұн өзендеріне ұқсас қатар ағатын екі өзен Сейхан-Жейхан (Адана уилаяты) аталған. Қазақыстанымыздың ең шұрайлы өңірлерінен Жеті-Судың аты Түркиядағы Бингөл (Мыңкөл) уилаятындағы өзенді аймаққа берілген. Со сықылды, көне Барчын және Баласағұннан барған бабаларымыз Конйа уилаятының Ерменек ауданындағы екі атақты жайлауға осы шаһарлардың есімін берген. Қайсери уилаятында Талас ауданы бар, бұл да Таластан көшкен оғыз, қыпшақтардың қойған аты. 751 жылғы Талас ғазауаты болған Ахлат есімі, 1071 жылы болған Малазгирт (Манцикерт) соғысы өткен ауданға берілген. Бұларға қоса Түркияда жиі кезігетін Қарасу, Сарысу, Көксу, Ақсу өзен, аудан аттарын, Амасйа уилаятындағы Борабай (біздегі Бурабай) көлін айтуға болады.[58]
Осы шағын мақалада, Түркістанның Ислам әлеміндегі ерекше орны хақында мұхтасар ғана мәлімет беруге тырыстық. Негізінен бұл жеке зерттеу жұмысы, көлемді кітаптың тақырыбы. Жоғарыда келтірілген қысқа да нұсқа деректердің өзі Түркістанның қаншалықты беделді орталық болғанын тайға таңба салғандай көрсетеді. Тойың құтты болсын ата-мекен!

Мұртаза Жүнісұлы БҰЛҰТАЙ

4 Қыркүйек 2000 ж. Алматы қаласы

ӘДЕБИЕТТЕР:

1. ALTAN, Bayram., Türkiye’de Dini Ziyaret Yerleri, Istanbul, 1996
2. ASIMGİL, Sevim., Tarikat, Timaş, Istanbul, 1995
3. AYDIN, Mehmet., Turkish Contributions to Philosophical Culture, ASCACC Publications, Ankara, 1997
4. БАЙПАҚОВ, К., НҰРЖАНОВ А., Ұлы жібек жолы және орта ғасырлық Қазақстан, Қазақстан баспасы, Алматы, 1992
5. ESİN, Emel., The Culture of the Turks: Initial Inner Asian Phase, ASCACC Publications, Ankara, 1997
6. FİDAN, Mehmet Emin, Sufilik, Umran Yayınları, Istanbul, 1997
7. Ислам на территории бывшей Российской империи, Российская Академия Наук, Москва, выпуск 1, 1998
8. KAFALI, Mustafa., Anadolunun Fethi ve Türkleşmesi, AYKAKM Yayınları, Ankara, 1998
9. KÖPRÜLÜ, Fuad., Türk Edebiyatında İlk Mutasavvuflar, Diyanet İşleri Başkanlığı Yayınları, Ankara, 1991
10. ÖNEY, Gönül., İslam Mimarisinde Çini, Ada Yayınları, 1987
11. ТҰЯҚБАЕВ, Марат., Түркістанда жерленген тарихи тұлғалар, Алматы, 2000
12. TÜRKMEN, Erkan., Emir Hüsrev-I Dehlevi, Ankara, 1989
13. ÜLKEN, Hilmi Ziya., İslam Felsefesi, Ülken Yayınları, Istanbul, 1998
[1] Жейхұн – Аму Дария, Оксұс өзені
[2] Сейхұн – Сыр Дария, Йаксарт өзені
[3] Ислам на территории бывшей Российской империи, Российская Академия Наук, Москва, выпуск 1, 1998, 103-бет
[4] Esin, Emel., The Culture of the Turks: Initial Inner Asian Phase, ASCACC Publications, Ankara, 1997, 40-41 беттер
[5] Ханадан – династия
[6] Жұмһұрият – республика
[7] Тағриф – описание
[8] Аталмыш мемлекеттерден Қарахандар 960 жылы Исламиятты ресми дін етіп жәриялаған. Ойғыр мемлекетінде IX-XI ғасырларда Манихей, Бұрқан (Бұдда) нанымдары кең таралғанымен, Қашғарлық Махмұд және Баласағұндық Жүсіп Хас Хажип өмір сүрген ХІ ғасырдан бастап Исламият дүйім жұрт қабылдаған дінге айналған.
[9] Мұстафа Абдұллаһұлы (1609-1657): Кәтіп Челеби деген атпен мәшһүр болған Османия тарихшысы. Әскери сапарларда ұзақ жылдар тәжрибе жинаған ғалым, Ыстамбұлда тұрақтанған жылдарында мәшһүр кітапханалардағы жүз мыңдаған ғылыми еңбектерден пайдаланады. Ол, біздерге жетпеген көне бұлақтарды оқыған, Құран және хадис ғылымдары бойынша терең білім алған, библиографист, хұсни-хатшы ғалым еді. Ең белгілі еңбегі “Кәшіф әл-зұнұн ған-асами әл-кұтұб уә-л фұнұн” (Кітаптар мен ғылымдардың есімдерінен күдікті кетіру) деп аталатын керемет туынды; автор мұнда өзіне дейін жарық көрген, араб, парсы және түркі тілдеріндегі 15 000 кітаптың аты-жөні, мазмұны, авторы хақында мағлұматтар келтіреді. “Жиһан-нама” атты еңбегінде жағырапия туралы мол хабар мен дүние жүзінің қариталары бар.
[10] Дәреже – градус
[11] Әулие Челеби, Жиһан-нама, 367-бет
[12] Несе деп аталатын бірнеше елді мекен болған. Бұлардың екеуі Ферғана өңірінде, біреуі Хорасан уилаятында болған.
[13] Мәселен, фырансыз шарқиятшы Dubeux Йесе туралы айтып кеп, бір кездері бұл қала Тараз деп аталған дейді. Қараңыз; Dubeux, Tartarie, 113-бет.
[14] Шахсият – тұлғалық қасиеттері мен мінез-құлқы
[15] Зияда – гөрі, артық
[16] Бәшериет – жалпы адамзат, күллі адам баласы
[17] Фақиһ – фиқһ ғалымы, Ислам хұқұғын зерттеуші
[18] Мұхаддис – хадистанушы, Пайғамбарымыздың хадистерін жинап, жеткізуші
[19] Мәзкүр – аталмыш
[20] Мүжәссәм – жісімге айналған, материалдық, инкарнацияланған
[21] Мансұб – мүше, өкіл, қатыстылар
[22] Рұһбан – жрец, діни тап мансұбы (өкілі)
[23] Сынып – класс, тап, әлеуметтік топ
[24] Тасуир – бейне, сурет, сұлба. кескін
[25] Тәдрижен – дәрежелі, саты-саты, бірте-бірте
[26] Мүжәррәд - абстракт
[27] Хұсни-хат (көркем жазу) саласында түркілерден бек мәшһүр шеберлер (хаттат) шыққан. Мәселен, Х-ғасырда өмір сүрген Фарабтық (Отырар, Кеңгу-Тарбан, Қарачұқ) Исмаил Хаммад әл-Жәуһәриұлын айтуға болады. Демек, жерлестеріміз тек философия, тарих, әдебиет, музыка салаларында ғана емес, Ислами өнерлердің ең маңыздыларынан боп табылатын хұсни-хат саласында да әжептәуір дәрежелерге жеткен. Хақани дәуіріне тән қолжазба Құран Кәрім мұсхафтарында Түркістандық хаттаттардың шеберлігі ерекше көзге түседі, кейбір мұсхафтарда аяттардың Хақания түрік тіліндегі мағналары да жазылған. Өткен жылы Түркиядағы Конйа қаласына барып Мәулана Жалаладдин Рұмидің кесенесіндегі мұражайды аралағанымда, жерлесіміз Сәййід Мирки (Меркелік) тарапынан жазылған Құран Кәрім қолжазбасын көрген едім.
[28] Хүкімділік – предубеждение, бір нәрсе туралы алдын ала хүкімді болу
[29] Рәміз – символ, белгі
[30] Ülken, Hilmi Ziya., İslam Felsefesi, Ülken Yayınları, Istanbul, 1998, 63-бет. Фарабидің бұл еңбегі арабша “Китаб әра әһл-үл мәдинәт-үл фадыла” деп аталған.
[31] Aydın, Mehmet., Turkish Contributions to Philosophical Culture, ASCACC Publications, Ankara, 1997, 53-бет
[32] Нәби – пайғамбар, елші
[33] Esin, Emel., The Culture of the Turks: Initial Inner Asian Phase, ASCACC Publications, Ankara, 1997, 51-бет
[34] Kafalı, Mustafa., Anadolunun Fethi ve Türkleşmesi, AYKAKM Yayınları, Ankara, 1998, 32-бет
[35] Öney, Gönül., İslam Mimarisinde Çini, Ada Yayınları, 1987, 142-147 беттер
[36] Расұлұллаһ – Аллаһ Тағаланың елшісі
[37] Esin, Emel., The Culture of the Turks: Initial Inner Asian Phase, ASCACC Publications, Ankara, 1997, 56-бет
[38] Уәзифа – міндет, рөл
[39] Мұттақи – тақуашылдар, тақуа елі
[40] Мүршид – иршад етуші, тура жолға бастаушы
[41] Халифа – орынбасар
[42] Тариқат – жол
[43] Уақыф – бір мүлікті Аллаһ жолына бағыштап, хайырымдылық жасау
[44] Хайрат – хайырымдылық
[45] Köprülü, Fuad., Türk Edebiyatında İlk Mutasavvuflar, Diyanet İşleri Başkanlığı Yayınları, Ankara, 1991, 18-бет
[46] Тасаввұф – сұфилық (сопылық) ілімі
[47] Манақыб – аңыз аралас хикаялар, ауызекі жеткізідген дәстүрлер
[48] Köprülü, Fuad., Türk Edebiyatında İlk Mutasavvuflar, Diyanet İşleri Başkanlığı Yayınları, Ankara, 1991, 20-21 беттер
[49] Иһтидә - һидайат табу, иман ету, тура жолға қосылу
[50] Шұғба – бөлік, парша, қысым
[51] Зафар-нама атты еңбектің авторы Шарафәддин Йәздидің айтуынша Темір һижри 799-жылы (1396-97) Сейхұннан (Сыр Дария) өтіп қолын қазақ жерінде қыстатады. Осы арада Түркістанға барып, Ахмед Йесеуидің кесенесін салуды бұйрық етіп, бұл міндетті Мәулана Абдұллаһ Садырға тапсырады. Хожа Хұсайын Ширази атындағы архитектор (сәулетші) құрылысты салады. Темірдің бұл уақыфына 801-жылы (1398-99) ұста Шарафәддин Тебризидің ұлы Әбу әл-Азиз (Әбілғазиз) тарапынан құйылған, Құран аяттарымен көмкерілген атақты тай қазан да қосылады. Белгілі зерттеушілер Темір салдырған осы құрылыстың Түркістан шаһарының ғана емес, бүкіл дүние жүзінің ең ғажайып құрылыстарына жататынын айтады. Кесенеде Ахмед Йесеуидің жанына бек мәшһүр тарихи тұлғалар, қазақ хандары, билер, ғұламалар жерленген. Мәселен, Темірдің немересі, Ұлық Бектік қызы һәм Әбілқайыр Ханның зайыбы Рәбиға Сұлтан Бегім де осында жерленген.
[52] Köprülü, Fuad., Türk Edebiyatında İlk Mutasavvuflar, Diyanet İşleri Başkanlığı Yayınları, Ankara, 1991, 41-бет
[53] Altan, Bayram., Türkiye’de Dini Ziyaret Yerleri, Istanbul, 1996, 107-бет. Бұл орын Пири Баба деп те аталады.
[54] Мұның бәрін Әулие Челеби деп атағы шыққан, XVII-ғасырда Османия дәулетін 40 жыл бойы шарлаған Дәруіш Мәһмед (Мұхаммед) Зилли (1611-1684) өзінің “Саяхатнама” атты еңбегінде жазған. Әулие Челеби саяхатнамасының бірнеше жерінде өзін тікелей Ахмед Йесеуидің ұрпағы етіп танытады. Қараңыз: Әулие Челеби, Саяхатнама, ІІ-том; 17, 293, 398 және ІІІ-том 277, 349, 388 беттер.
[55] Хұзйан – Сайрам мен Ташкент (Шаш) арсындағы елді мекен аты.
[56] Шарғи – шариғатқа тән
[57] Баатыл – нахақ, әһли сүннет жолына қосылмайтын
[58] Бұл жеке тақырып. Түркиядағы елді мекен, тау, жер-су атаулары мен Қазақыстандағы атаулардың көбісі таң қаларлық дәрежеде ұқсас. Мысалдарды жүздеп беруге болады. Мұның бәрі де Түркия жерін фәтіхке барған бабаларымыз тарапынан туған жерін сағынып, еске алып қойылған.